تیتر جدید: دفع پروتئین در کودکان و سندرم نفروتیک: علت و روش‌های درمان

دفع پروتئین در کودکان، که به طور رسمی با نام پروتئینوری یا سندرم نفروتیک شناخته می‌شود، به معنای اخراج پروتئین مورد نیاز بدن از طریق ادرار است. این بیماری یک مسئله رایج است که ممکن است نشانگر یک وضعیت غیرخطرناک یا یک بیماری جدی کلیه یا حتی اختلال سیستمیک باشد. باید توجه کرد که وقتی کودکی دچار دفع پروتئین می‌شود، این ممکن است نشانه‌ای از وضعیت خطرناک نباشد ولی بررسی دقیق و تشخیص صحیح بسیار مهم است. در صورت تشخیص درست، به‌طور معمول این بیماری قابل درمان است.

در کودکان، کلیه‌ها مانند بزرگسالان، وظیفه جمع‌آوری و دفع مواد زاید بدن را دارند. این فرآیند توسط واحدهای کوچکی به نام نفرون‌ها انجام می‌شود. نفرون‌ها مواد زاید و آب اضافی را از خون جدا کرده و مواد شیمیایی ضروری مانند سدیم، فسفر و پتاسیم را به خون برگردانده و تخلیه می‌کنند. آب اضافی همراه با مواد زاید تبدیل به ادرار می‌شود و از طریق لوله‌های نازکی به نام حالب به مثانه راه می‌یابد. در مثانه، ادرار نگهداری می‌شود تا زمانی که از طریق لوله ادراری (لوله‌ای که ادرار را از بدن به مثانه منتقل می‌کند) خارج شود.

کلیه‌ها همچنین سه ماده مهم تولید می‌کنند. اریتروپویتین، که مغز استخوان را برای تولید گلبول‌های قرمز فعال می‌کند. رنین که در تنظیم فشار خون نقش دارد. و شکل فعال ویتامین D که تعادل کلسیم در بدن و حفظ سلامت استخوان را کنترل می‌کند.

باید توجه داشت که نارسایی کلیه در کودکان وقتی رخ می‌دهد که کلیه‌ها قادر به تصفیه مواد زائد از بدن نباشند. این موضوع ممکن است منجر به انباشت مواد زائد و مواد سمی در خون گردد. نارسایی کلیه می‌تواند به صورت حاد (ناگهانی) یا مزمن (در طولانی مدت یا دائمی) رخ دهد. نارسایی حاد کلیه (که گاهی به عنوان نارسایی حاد کلیه شناخته می‌شود) ممکن است به دلیل عفونت باکتریایی، آسیب، شوک، نارسایی قلبی، مسمومیت یا مصرف بیش از حد داروها رخ دهد.

نارسایی مزمن کلیه به معنی کاهش تدریجی عملکرد کلیه در طول زمان است و ممکن است در کودکان و نوجوانان نتیجه نارسایی حاد و بهبود نیافته کلیه باشد. عواملی مانند نقایص مادرزادی، بیماری‌های کلیوی مزمن یا افزایش فشار خون مزمن نیز می‌توانند باعث آسیب به کلیه در کودکان شوند. با تشخیص به موقع، نارسایی مزمن کلیه قابل درمان است.

بسیاری از مشکلات کلیه را می‌توان قبل از تولد نوزاد یا در ابتدای دوران کودکی با آزمایشات پیش از تولد یا درمان دارویی و جراحی مداخله کرد. مشکلات دیگر ممکن است به صورت عفونت‌های دستگاه ادراری، مشکلات رشد یا فشار خون بالا ظاهر شوند. در بعضی موارد، این مشکلات ممکن است به حدی شدید باشند که نیاز به جراحی داشته باشند. بسیاری از این مشکلات ناشی از عوامل ژنتیکی هستند و به دلایل نادیده گرفتن یا سهل انگاری والدین ایجاد نشده‌اند.

نارسایی کلیه در کودکان رخ می‌دهد وقتی کلیه‌ها قادر به تصفیه مواد زائد از بدن نباشند.

کودکانی که در معرض دفع پروتئین هستند عبارتند از:

۱. کودکان چاق
۲. کودکان دارای فشار خون بالا
۳. کودکان دارای دیابت نوع ۱ و ۲
۴. کودکانی که به پروتئینوری گذرا یا ارتواستاتیک و یا هماچوری مبتلا هستند.

اگرچه شیوع پروتئینوری در کودکان ممکن است بسته به تعداد نمونه‌های ادرار یا زمان ارزیابی آزمایش متفاوت باشد، اما تشخیص و درمان زودهنگام این وضعیت بسیار مهم است، زیرا می‌تواند در جلوگیری از بروز بیماری‌های مختلفی از جمله بیماری‌های کلیه مؤثر باشد.

پروتئینوری ارتواستاتیک که شیوع بیشتری در کودکان، به ویژه پسران نوجوان دارد، یکی از علل شایع پروتئینوری است. این وضعیت بیماری خطرناکی نیست و معمولاً بی‌اهمیت است. علت دقیق آن نیز مشخص نیست.

تا چه حد ژنتیک بر سندروم دفع پروتئین در کودکان تأثیر دارد؟

علل ژنتیکی بر سندروم دفع پروتئین در کودکان و بزرگسالان نسبتاً کمتری دارند و تنها بخش کوچکی از موارد پروتئینوری را تشکیل می‌دهند. با این حال، تحلیل ژنتیکی و مولکولی برخی از اختلالات سندرومیک و غیرسندرومیک پروتئینوری نشان می‌دهد که جهش‌های ژنتیکی در این بیماری‌ها وجود دارد. این جهش‌های ژنتیکی به دلیل تأثیراتی که بر ساختار سلولی، اسکلت سلولی اکتین، سیگنال‌دهی کلسیم، عملکرد لیزوزوم و میتوکندری دارند، باعث آسیب رساندن به کلیه می‌شوند.

یکی از علل شایع دفع پروتئین در کودکان و بیماری مزمن کلیه، بیماری گلومرولی است که در نهایت منجر به بیماری‌های کلیوی می‌شود و ممکن است نیاز به دیالیز یا پیوند کلیه در کودکان داشته باشد. سندروم نفروتیک، که با همراهی سه علامت پروتئینوری، هیپوآلبومینمی و ادم تشخیص داده می‌شود، یکی از این بیماری‌هاست.

مطالعات اخیر در حوزه ژنتیک سندروم نفروتیک نشان می‌دهد که وجود پاتوفیزیولوژی و مکانیسم‌های پروتئینوری در این سندروم قابل اثبات است. جهش‌های ژنی در چندین قسمت درون سلولی پودوسیت گلومرولی شناسایی شده‌اند و نقش مهمی در عملکرد میتوکندری، دینامیک اسکلت سلولی اکتین، تعامل سلول – ماتریکس، شکاف دیافراگم و یکپارچگی پودوسیت دارند.

تاکنون بیش از ۵۰ ژن به عنوان عوامل موجب سندروم نفروتیک در کودکان و بزرگسالان شناسایی شده‌اند. همچنین، با پیشرفت آزمایشات ژنتیکی و پرداختن به آنها به صورت رایج و مقرون به صرفه‌تر، انتظار می‌رود در آینده پیشرفت‌های سریعی در درک ارتباط بین مکانیسم‌های دفع پروتئین در کودکان و جهش‌های ژنتیتا به امروز بیش از ۵۰ ژن به عنوان عوامل ایجادکننده سندرم نفروتیک در کودکان و بزرگسالان شناسایی شده است. همچنین، با پیشرفت آزمایشات ژنتیکی که در حال حاضر رایج‌تر و مقرون‌به‌صرفه‌تر شده‌اند، انتظار می‌رود در آینده پیشرفت‌های سریعتری در درک ارتباط بین مکانیسم‌های دفع پروتئین در کودکان و جهش‌های ژنتیکی صورت پذیرد. این پیشرفت‌ها به تشخیص ژنتیکی دقیق‌تر و درمان مستقیمتر برای بیماران کمک خواهند کرد.

کودکان چاق، ممکن است بیشتر در معرض دفع پروتئین باشند. نشانه‌های دفع پروتئین در کودکان شامل دشواری در تنفس، فشار خون بالا، خستگی، تورم در اطراف چشم‌ها، دست‌ها، پاها و شکم، و ادراری که حاوی مقادیر زیاد پروتئین است و به نظر کف‌آلود یا حباب‌دار می‌رسد، می‌باشد.

علت دفع پروتئین در کودکان به این دلیل است که پروتئین‌ها به ادرار نشت کرده و از بدن خارج می‌شوند. پروتئین‌ها در خون نقش کمک به تعادل سطح مایعات بدن را دارند. اما وقتی پروتئین به ادرار وارد می‌شود، باعث نشت مایع به بافت‌های بدن و تورم می‌شود. اغلب پروتئینوری بی‌ضرر است و ممکن است ناشی از استرس، تب یا ورزش باشد. اما در برخی موارد، می‌تواند نشانه‌ای از بیماری کلیوی جدی باشد. دیابت و فشار خون بالا از جمله عوامل خطر شایع برای پروتئینوری هستند. این دو بیماری می‌توانند باعث آسیب کلیه و دفع پروتئین شوند.

سایر عوامل خطر بروز دفع پروتئین در کودکان شامل موارد زیر هستند:

1. سابقه خانوادگی بیماری کلیوی: اگر در خانواده کودک سابقه بیماری کلیوی وجود داشته باشد، احتمال بروز دفع پروتئین در کودک افزایش می‌یابد.

2. آسیب یا بیماری کلیه: وجود آسیب یا بیماری در کلیه‌ها می‌تواند منجر به دفع پروتئین شود.

3. چاقی: کودکان چاق نیز در معرض خطر بیشتری برای دفع پروتئین قرار دارند.

4. نژاد: برخی نژادها ممکن است بیشتر در معرض دفع پروتئین باشند.

پروتئینوری بدون درمان می‌تواند باعث مشکلات جدی کلیوی شود و این بیماری به عنوان شایع‌ترین علت بیماری مزمن کلیه شناخته می‌شود. علل پروتئینوری در کودکان متنوع هستند، اما برخی تحقیقات نشان می‌دهد که عوامل ذکر شده در جدول زیر می‌توانند از جمله علل مهم ابتلا به این بیماری باشند:

جدول (۱): سرنخ‌های بالینی در مورد علت پروتئینوری مداوم در کودکان

نام علت پروتئینوری ویژگی‌های بالینی یافته‌های آزمایشگاهی
گلومرولی سازگاری (هیپرفیلتراسیون) به دلیل از دست دادن نفرون

سندرم آلپورت

سابقه رفلاکس وزیکوورتریک یا عفونت مکرر دستگاه ادراری

ناهنجاری شنوایی، کاهش بینایی، هماچوری شدید، سابقه خانوادگی این بیماری

افزایش سطح کراتینین سرم یا نیتروژن اوره خون

وجود گلبول‌های قرمز در آزمایش ادرار

مشکلات مختلفی وجود دارند که می‌توانند منجر به دفع پروتئین در کودکان شوند. برخی از عوامل خطر عبارتند از:

– سابقه خانوادگی بیماری کلیوی: اگر در خانواده کودک سابقه بیماری کلیوی وجود داشته باشد، احتمال بروز دفع پروتئین در کودک افزایش می‌یابد.

– آسیب یا بیماری کلیه: وجود آسیب یا بیماری در کلیه‌ها می‌تواند منجر به دفع پروتئین شود.

– چاقی: کودکان چاق نیز در معرض خطر بیشتری برای دفع پروتئین قرار دارند.

– نژاد: برخی نژادها ممکن است بیشتر در معرض دفع پروتئین باشند.

پروتئینوری بدون درمان می‌تواند باعث مشکلات جدی کلیوی شود و این بیماری به عنوان شایع‌ترین علت بیماری مزمن کلیه شناخته می‌شود.

گلومرولونفریت پس از عفونت با استرپتوکوک یک بیماری خطرناک است. عوامل زیر می‌توانند به بروز آن مرتبط باشند:

– عفونت‌های تنفسی یا عفونت‌های پوستی اخیر: اگر شما اخیراً فارنژیت یا عفونت پوستی داشته باشید، احتمال بروز گلومرولونفریت افزایش می‌یابد.

– کاهش وزن یا کاشکسی: افت وزن بیش از حد یا کاشکسی نیز ممکن است با بروز این بیماری همراه باشد.

– نتایج آزمایشات مثبت: در آزمایشات خون و ادرار، ممکن است نتایجی نامطلوب مشاهده شود، مانند کاهش سطح مکمل C3 و C4، تغییر شکل گلبول‌های قرمز و وجود سلول‌های غیرطبیعی در ادرار.

– سابقه مصرف دارو: مصرف برخی داروها مانند آمینوگلیکوزیدها، سیس پلاتین، آمفوتریسین B و NSAIDها نیز می‌تواند باعث بروز گلومرولونفریت شود.

– بیماری‌های مرتبط: برخی از بیماری‌های کلیوی مانند نفریت توبولو بینابینی حاد و بیماری کلیه پلی‌کیستیک نیز ممکن است با این بیماری همراه باشند.

– سابقه خانوادگی: وجود سابقه خانوادگی از گلومرولونفریت نیز می‌تواند خطر بروز آن را افزایش دهد.

در صورت بروز هر یک از این علائم و نشانه‌ها، بهتر است به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب را برای شما تعیین کند.

در آزمایش‌های معمول ادرار، حدود ۱۰ درصد از کودکان مدرسه‌ای نشانه پروتئین در ادرار خود را دارند. این میزان با انجام آزمایش‌های مکرر به ۰.۱ درصد کاهش می‌یابد، اما با افزایش سن، میزان پروتئین در ادرار افزایش می‌یابد و در دوران نوجوانی به حداکثر می‌رسد. این وضعیت بیشتر در نوجوانان پسر و در کودکان دختر مشاهده می‌شود.

آیا پروتئینوری در کودکان قابل درمان است؟
اگر کودک شما پروتئینوری دارد، که به معنای نشت پروتئین از خون به ادرار است، این ممکن است نشانه‌ای از مشکل جدی در کلیه‌ها باشد. در برخی موارد، مشکل مشخصی وجود ندارد و به راحتی قابل درمان است، اما نیاز به درمان فوری دارد. تخصصی مثل تخصص کودکان یا نفرولوژیست کودکان، می‌تواند پروتئینوری ایدیوپاتیک را با متوقف کردن جریان پروتئین در ادرار، درمان کند. علاوه بر این، پزشک معمولاً داروهایی مثل پردنیزون (کورتیکواستروئید) را به منظور کاهش علائم کودک (مانند تورم و خستگی) تجویز می‌کند.

اگر استفاده از پردنیزون در درمان کودک نتیجه ندهد یا عوارض جانبی ناخواسته ایجاد کند، پزشک ممکن است داروهای دیگری مانند سیکلوفسفامید، کلرامبوسیل یا سیکلوسپورین را توصیه کند. در صورتی که بیماران مبتلا به بیماری کلیوی به این داروها پاسخ ندهند، ممکن است از نوع دیگری از داروها به نام مهارکننده ACE استفاده شود. همچنین، در مورد کودکانی که دیابت دارند و نیاز به کنترل قند خون خود دارند، پزشک ممکن است تغییراتی در رژیم غذایی آنها ایجاد کند تا میزان نمک و پروتئین را محدود کند. در هر صورت، کنترل پروتئینوری بسیار مهم است، زیرا این عامل اصلی بیماری مزمن کلیوی است.

عوارض سندروم دفع پروتئین در کودکان عبارتند از مشکلاتی که در صورت عدم درمان پروتئینوری، رخ می‌دهند. این عوارض به دو دسته تقسیم می‌شوند: عوارض مرتبط با بیماری و عوارض دارویی.

عوارض مرتبط با دفع پروتئین در کودکان شامل موارد زیر می‌شوند:

1. لخته شدن خون: دفع ناصحیح پروتئین می‌تواند منجر به افزایش خطر لخته شدن خون در کودکان شود.

2. کلسترول خون بالا: پروتئینوری می‌تواند باعث افزایش میزان کلسترول خون در کودکان شود.

3. تری گلیسیرید خون بالا: نقص در دفع پروتئین ممکن است باعث افزایش سطح تری گلیسیرید در خون شود.

4. سوء تغذیه و کاهش وزن: کودکان مبتلا به پروتئینوری ممکن است به دلیل نقص تغذیه و عدم جذب مناسب مواد غذایی، سوء تغذیه و کاهش وزن داشته باشند.

5. کمبود ویتامین D و کلسیم: نقص در دفع پروتئین می‌تواند منجر به کاهش جذب ویتامین D و کلسیم در بدن شود.

6. فشار خون بالا: برخی کودکان با پروتئینوری ممکن است دچار افزایش فشار خون شوند.

7. نارسایی کلیه و بیماری مزمن کلیوی: عدم درمان پروتئینوری می‌تواند به نارسایی کلیه و بیماری مزمن کلیوی در کودکان منجر شود.

8. عفونت ناشی از از دست دادن آنتی‌بادی در ادرار: دفع ناصحیح پروتئین ممکن است منجر به از دست دادن آنتی‌بادی در ادرار شود که می‌تواند عفونت‌هایی را در کودکان ایجاد کند.

عوارض دارویی نیز بسته به نوع دارویی که استفاده می‌شود، ممکن است متفاوت باشند.

چگونه پروتئینوری را تشخیص می‌دهند؟
برای تشخیص پروتئینوری، در موارد مشکوک، پزشک ممکن است آزمایش ادرار را توصیه کند. قبلاً برای تشخیص این بیماری، نیاز به جمع‌آوری ادرار در طول ۲۴ ساعت بود. بیمار باید از لحظه اولین حمام صبحگاهی تا لحظه اولین ویزیت روز بعد، ادرار خود را در یک ظرف جمع‌آوری می‌کرد. این روش آزمایش هنوز هم ممکن است استفاده شود، اما بیشتر اوقات می‌توان با یک آزمایش ساده ادرار در آزمایشگاه، سطح پروتئین در ادرار کودک را بررسی کرد. اگر سطح پروتئین بالا باشد، کاغذی که با یک ماده شیمیایی رنگ آمیزی شده به نمونه ادرار تماس می‌کند، رنگ تغییر می‌دهد.

اگر کودک هیچ علامتی نداشته باشد و نمونه ادراری که صبح اولین بار جمع آوری می‌شود، نشان دهنده عدم وجود پروتئین باشد، ممکن است پزشک پیشنهاد دهد که کودک بعد از یک سال، آزمایش را مجدداً انجام دهد. اگر پروتئین در ادرار کشف شود، آزمایش باید مجدداً تکرار شود. اگر آزمایش ادرار نشان دهد که پروتئین اضافی و نتایج غیرطبیعی است، ممکن است کودک به ارزیابی بیشتری نیاز داشته باشد، زیرا ادامه داشتن پروتئینوری ممکن است نشان‌دهنده آسیب به عملکرد کلیه کودک باشد.

در برخی موارد، پزشک ممکن است برای تشخیص آسیب ساختاری یا ناهنجاری‌ها، سونوگرافی کلیه‌ها را توصیه کند. این آزمایش اطلاعاتی درباره اندازه و شکل کلیه‌ها را به پزشک ارائه می‌دهد و به تشخیص کیست، سنگ کلیه، انسداد، توده در کلیه و سایر مشکلات کمک می‌کند. مهمترین نکته این است که این آزمایش بدون درد و غیرتهاجمی است، یعنی به بیمار آسیبی وارد نمی‌کند.

در موارد نادر، ممکن است نیاز به انجام بیوپسی کلیه باشد. این بیوپسی به منظور مشاهده قطعه‌ای از بافت کلیه تحت میکروسکوپ استفاده می‌شود تا بیماری کلیوی را با دقت تشخیص دهد. برای انجام بیوپسی، که نیازمند یک شب اقامت در بیمارستان است، کودک داروی آرامبخش سبکی دریافت می‌کند تا محل مورد نیاز بی‌حس شود. سپس پزشک یک سوزن بیوپسی را به داخل کلیه هدایت می‌کند و با استفاده از تصاویر سونوگرافی یا توموگرافی کامپیوتری، عملکرد کلیه را مشاهده می‌کند. در نهایت، بافت کلیه برای تشخیص بیماری کلیوی که باعث ایجاد پروتئین در ادرار می‌شود، مورد بررسی قرار می‌گیرد.

پزشک ممکن است به منظور تشخیص آسیب ساختاری یا ناهنجاری‌ها، توصیه کند که سونوگرافی از کلیه‌ها انجام شود.

در برخی کودکان، علائم و نشانه‌های بیماری کلیوی ممکن است متفاوت باشد به دلیل تشخیص افتراقی گسترده پروتئینوری. برخی از ویژگی‌های شایع بیماری کلیوی شامل نارسایی رشد، فشار خون بالا و ادم (ورم) در نقاط مختلف بدن مانند اطراف چشم، پره ساکرال، ناحیه تناسلی یا مچ پا است. اگر همراه با ناشنوایی یا اختلال بینایی باشد، ممکن است نشان‌دهنده نفریت ارثی باشد.

برای درمان پروتئینوری در کودکان، در صورتی که آزمایشات نشان دهنده پروتئینوری ارتواستاتیک یا مقادیر کمی پروتئین در ادرار باشد، نیازی به درمان نیست.

در صورتی که آزمایشات نشان دهنده مقدار زیادی پروتئین در ادرار کودک باشد و همچنین پاها و پلک‌های او ورم کرده باشد، پزشک ممکن است او را به یک متخصص کلیه ارجاع دهد. متخصص کلیه ممکن است بیوپسی کلیه را انجام دهد. در این روش جراحی ساده، یک قطعه کوچک از بافت کلیه برداشته می‌شود و سپس پزشک آن قطعه را تحت میکروسکوپ بررسی می‌کند. این بررسی می‌تواند به پزشک در فهمیدن علت ایجاد پروتئین در ادرار کودک کمک کند و با شناخت علت، می‌تواند مشکل را درمان کند.

درمان بیشتر اغلب شامل داروهای درمانی همراه با رژیم غذایی مناسب بر اساس نوع بیماری است و در موارد شدید، ممکن است به عمل جراحی نیاز باشد.

زندگی کودکی که مبتلا به پروتئینوری است به شکل زیر است:

اگر کودک پروتئینوری در ادرار داشته باشد، سطح فعالیت او نیازی به تغییر نخواهد داشت. اما او ممکن است به دلیل تورم پلک‌ها، مچ پا یا پاها احساس ناراحتی کند. در این صورت، پزشک می‌تواند این مشکلات را درمان کند.

در غذاهایی که می‌تواند به کنترل دفع پروتئین در کودک کمک کند، عبارتند از:

– گوشت بدون چربی مانند مرغ، ماهی و آبزیان.
– لوبیا خشک.
– کره بادام زمینی.
– سویا.
– میوه‌های تازه یا منجمد مانند سیب، هندوانه، گلابی، پرتقال و موز.
– سبزیجات تازه یا منجمد مانند لوبیا سبز، کاهو و گوجه فرنگی.
– سبزیجات کنسرو شده با کمترین میزان سدیم.
– کمپوت‌های خانگی با شیرینی کم.
– سیب زمینی.
– برنج.
– غلات کامل.
– تنقلات بدون نمک مانند چیپس سیب زمینی، آجیل و ذرت بو داده.
– پنیر محلی.
– توفو.
– شیر.
– کره یا مارگارین.

برای زندگی بهتر کودک، شروع به نوشیدن مقدار معینی آب در طول روز کنید. آب به خروج مواد زائد و سلامت کلیه‌ها کمک می‌کند. همچنین، سعی کنید برنامه غذایی متناسب با نیازهای کودک را دنبال کنید، اما تا حد امکان فشاری روی او نیاورید و او را دلزده نکنید.

زندگی یک کودک مبتلا به پروتئینوری به شرح زیر است:

اگر کودک پروتئینوری در ادرار داشته باشد، سطح فعالیت او تغییری نمی‌کند. او ممکن است به دلیل تورم پلک‌ها، مچ پا یا پاها احساس ناراحتی کند، اما پزشک می‌تواند این مشکلات را درمان کند.

در تغذیه کودکان با پروتئینوری باید موارد زیر را رعایت کنید:

غذاهای مفید برای کنترل دفع پروتئین:
– گوشت بدون چربی مانند مرغ، ماهی و آبزیان.
– لوبیا خشک.
– کره بادام زمینی.
– سویا.
– میوه‌های تازه یا منجمد مانند سیب، هندوانه، گلابی، پرتقال و موز.
– سبزیجات تازه یا منجمد مانند لوبیا سبز، کاهو و گوجه فرنگی.
– سبزیجات کنسرو شده با کم سدیم.
– کمپوت‌های خانگی با شیرینی کم.
– سیب زمینی.
– برنج.
– غلات کامل.
– تنقلات بدون نمک مانند چیپس سیب زمینی، آجیل و ذرت بو داده.
– پنیر محلی.
– توفو.
– شیر.
– کره یا مارگارین.

پروتئینوری قابل پیشگیری یا اجتناب نیست، اما شما می‌توانید به کودک کمک کنید تا یک برنامه غذایی خاص را رعایت کند. همچنین، خودتان نیز باید مراقبت کنید که این برنامه را رعایت کنید. در این راستا، سعی کنید به کودک فشار نیاورید و او را دلزده نکنید.

برای شروع، به نوشیدن مقدار معینی آب در طول روز توجه کنید. آب، با کمک به خروج مواد زائد، سلامتی کلیه‌ها را تضمین می‌کند. سپس، مواد غذایی فوق را در برنامه غذایی کودک خود قرار دهید.

برای مراقبت از تغذیه کودک، نکات زیر را رعایت کنید:

1. حواستان به میزان مصرف پروتئین کودک باشد و آن را طبق نظر پزشک تنظیم کنید.

2. مصرف سدیم را محدود کنید و به ۴۰۰ میلی‌گرم در هر وعده غذایی (۱۵۰ میلی‌گرم در هر میان وعده) محدود کنید. قبل از خرید مواد غذایی، برچسب مواد غذایی را بخوانید و محتوای سدیم آن را بررسی کنید.

3. استفاده از ادویه‌های حاوی نمک را در برنامه غذایی کودک و خودتان محدود کنید. بهتر است از گیاهان سبز به عنوان جایگزین استفاده کنید. همچنین، استفاده از سیر تازه یا پودر سیر، زردچوبه، تخم گشنیز و فلفل سیاه نیز مجاز است.

4. ترجیحاً غذاها را در خانه آماده کنید. وعده‌های غذایی رستوران ممکن است مقدار نمک بیشتری داشته باشند. قبل از رفتن به رستوران، در مورد منوی غذایی آن تحقیق کنید و خوراکی‌هایی با کمتر از ۴۰۰ میلی‌گرم سدیم انتخاب کنید. همچنین، بپرسید آیا رستوران می‌تواند برای کودک شما غذای بدون نمک آماده کند یا خیر.

5. غذاها را با روغن‌های سالم مانند روغن زیتون، کنجد یا نارگیل بپزید.

6. نمک را از روی میز شام بردارید و در طول آماده‌سازی و طعام‌دهی از کمتر استفاده کنید.

7. سبزیجات تازه یا سبزیجات کنسرو شده بدون اضافه یا کم سدیم را انتخاب کنید تا مصرف سدیم کودک را کاهش دهید.

با رعایت این نکات تغذیه‌ای مهم، می‌توانید به بهبود و مدیریت بهتر پروتئینوری در کودک کمک کنید.

سندروم پروتئینوری، یا دفع پروتئین در کودکان، به معنای وجود پروتئین در ادرار کودک است. در حالی که همه کودکان مقداری کمی پروتئین در ادرار دارند، اما اگر این مقدار بیش از حد طبیعی باشد، ممکن است نشان از مشکلی در کلیه‌های کودک باشد. کلیه‌ها موجودی هستند که مواد زائد، مایعات اضافی و نمک را از بدن تصفیه می‌کنند و این مواد زائد از طریق ادرار بیرون خارج می‌شوند.

با این حال، شما نمی‌توانید پروتئین را به صورت مستقیم در ادرار کودک مشاهده کنید. اما با توجه به تورم پلک‌ها، مچ پا و دست‌های کودک، ممکن است شک در وجود اختلال در دفع پروتئین در کودکان به وجود آید. افزایش فشار خون نیز یکی از علائم این بیماری است. مهم است بدانید که پروتئینوری دردزا نیست. با این وجود، با رژیم غذایی مناسب، می‌توان این بیماری را کنترل کرد.

منبع: [مشاوره آنلاین دکتر زینب معینی](https://www.drmoeini.com/fa/health-services/%D9%85%D8%B4%D8%A7%D9%88%D8%B1%D9%87-%D8%A2%D9%86%D9%84%D8%A7%DB%8C%D9%86/)