سندرم گیلبرت: چیست و کدام غذاها می‌توانند آن را تحریک کنند؟

سندرم گیلبرت یا ژیلبرت یک وضعیت ژنتیکی است که افراد مبتلا به آن تنها وارث یک ژن ناسالم هستند که باعث ایجاد این وضعیت می‌شود. در این وضعیت، یک ژن خاص که به نحوه پردازش بیلی‌روبین توسط کبد تأثیر می‌گذارد، دارای تغییراتی است. بیلی‌روبین، یک محصول زائد است که در هنگام تجزیه گلبول‌های قرمز قدیمی تولید می‌شود و مسئول زردی پوست و چشم‌ها در این وضعیت است.

به عبارت ساده‌تر، افراد مبتلا به سندرم گیلبرت فقط به دلیل وارث بودن یک ژن ناسالم این وضعیت را دارند. این ژن باعث کاهش توانایی کبد در پردازش بیلی‌روبین می‌شود، که نتیجه آن افزایش مقدار بیلی‌روبین در خون و ظهور زردی پوست و چشم‌ها می‌باشد.

منبع:
https://www.mayoclinic.org/diseases-conditions/gilberts-syndrome/symptoms-causes/syc-20350407

سندرم گیلبرت یا ژیلبرت، یک مشکل کبدی به دلیل وارث بودن یک ژن ناسالم است. این ژن تأثیری بر فرایند پردازش بیلی‌روبین در کبد دارد. بیلی‌روبین یک ماده زرد رنگ است که در هنگام تجزیه گلبول‌های قرمز قدیمی تولید می‌شود و مسئول زردی پوست و چشم‌ها در افراد مبتلا به این سندرم است.

زمانی که بیلی‌روبین در خون به میزان بیش از حدی انباشته می‌شود، زردی پوست و چشم (زردی معروف) در افراد مبتلا به سندرم گیلبرت ظاهر می‌شود. با این حال، خوشبختانه این بیماری کبدی عوارض جدی ایجاد نمی‌کند و نیاز به درمان خاصی ندارد.

متن کامل شامل توضیحات جامع درباره سندرم گیلبرت، علائم، علل، عوارض، تشخیص و پیشگیری، و همچنین رژیم غذایی مفید و مضر برای این سندرم است.

سندرم گیلبرت یا ژیلبرت، یک بیماری کبدی وراثتی است که توانایی بدن در پردازش بیلی‌روبین را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

سندرم گیلبرت چیست؟
سندرم گیلبرت یک بیماری وراثتی است که بدون وجود علایم مشخص بدنی مانند درد یا تنش، از نیروی ژنتیکی والدین به فرزندان منتقل می‌شود. افراد مبتلا به این سندرم یک نسخه ناسالم از ژن UGT1A1 را از والدین خود به ارث می‌برند. این سندرم با نام‌های دیگری مانند اختلال عملکرد کبدی، زردی غیر همولیتیک خانوادگی، بیماری گیلبرت، سندرم گیلبرت-لربولت، هیپربیلی روبینمی ۱، سندرم Meulengracht و بیلی روبینمی خوش خیم غیر کونژوگه شناخته می‌شود.

علائم سندرم گیلبرت چیست؟
بیشتر افراد مبتلا به سندرم گیلبرت به‌طور موقت و کوتاه مدت با زردی پوست و سفیدی چشم (یرقان) روبرو می‌شوند. این زردی ناخواسته به دلیل انباشت بیش از حد بیلی‌روبین در خون ایجاد می‌شود. اگرچه افرادی که پوست تیره دارند ممکن است زردی آنان کمتر آشکار باشد، اما سفیدی چشم آنها هنوز زرد به نظر می‌رسد. با این حال، زردی در سندرم گیلبرت معمولاً خفیف است و بیشتر بر روی چشم‌ها تأثیر می‌گذارد. تقریباً یک سوم افراد مبتلا به این سندرم بدون هیچگونه علامتی هستند و فقط پس از انجام آزمایش خون برای سایر مشکلات، بیماری گیلبرت را تشخیص می‌دهند. در بین افرادی که علائم دارند، زردی پوست به عنوان علامت شایع تر مشاهده می‌شود. اما باید توجه داشت که برخی از عوامل می‌توانند سطح بیلی‌روبین را در افراد مبتلا به سندرم گیلبرت افزایش داده و زردی را تشدید کنند. این عوامل شامل کم آبی بدن، روزه گرفتن یا حذف وعده‌های غذاییقبل از ادامه بحث، بگذارید اشتباهی را اصلاح کنم. سندرم گیلبرت یا ژیلبرت، در واقع نیست. صحیح استفاده از عنوان درست “سندرم گیلبرت” است. لطفاً ادامه دهید.

سندرم گیلبرت یک بیماری کبدی وراثتی است که با اختلال در فعالیت آنزیم بیلی‌روبین گلوکورونیل ترانسفراز (UGT1A1) در کبد مرتبط است. این آنزیم بیلی‌روبین را که یک ماده زرد رنگ در صفرا است، به صورت کانژوگه (متصل به گلوکورونیک اسید) تبدیل می‌کند تا بتواند از بدن دفع شود. در سندرم گیلبرت، سطح بیلی‌روبین در خون بالا می‌رود و می‌تواند به زردی پوست و چشمان (یرقان) منجر شود.

علائم سندرم گیلبرت معمولاً خفیف و متغیر هستند و ممکن است در برخی از افراد بیشتر از دیگران ظاهر شود. علائم معمول شامل زردی پوست و چشمان، خستگی، لرزش، کاهش اشتها، سردرد، مشکلات گوارشی، و حساسیت به داروها و مواد مخدر است. این علائم معمولاً در دوران استرس، ضربان سریع، آزمایشات زمانی که بیماری عملکرد کبد را تحت تأثیر قرار می‌دهد (مانند عفونت یا جراحی)، یا پس از مصرف غذاهای خاصی که بیلی‌روبین را افزایش می‌دهند، شدیدتر می‌شوند.

سندرم گیلبرت درمان قابل‌توجهی ندارد، اما بیماران می‌توانند با رعایت برخی موارد احتیاطی و تغییر در رژیم غذایی خود، علائم را کاهش دهند. مهمترین توصیه برای افراد مبتلا به سندرم گیلبرت از جمله استرس کاهش یافته، مصرف منظم و به موقع غذا، استراحت کافی، اجتناب از داروها و مواد مخدری که بر روی کبد تأثیر منفی دارند، و مراقبت در صورت مبتلا شدن به بیماری‌های دیگر است.

با این حال، در هر صورت، برای تشخیص صحیح و مدیریت سندرم گیلبرت، مهم است با پزشک خود مشورت کنید و راهنمایی‌های خاص ب

گاهی اوقات افرادی که از سندرم گیلبرت رنج می‌برند، علائمی شبیه آنفولانزا مانند تب و لرز را تجربه می‌کنند.

بنیان ساز سندرم گیلبرت چیست؟
عامل اصلی سندرم گیلبرت، یک ژن است! ژن سالم UGT1A1 به آنزیم‌های کبدی کمک می‌کند تا بیلی‌روبین را تجزیه کرده و از بدن خارج کنند. با این حال، در افرادی که ژن UGT1A1 جهش یافته دارند، تنها حدود 30 درصد از آنزیم‌های مورد نیاز تولید می‌شود و به همین دلیل بیلی‌روبین به صورت کامل به صفرا وارد نمی‌شود. در نتیجه، سطح اضافی بیلی‌روبین در خون انباشته می‌شود و پوست را زرد و ناسالم می‌کند.

عوارض بیماری سندرم گیلبرت چیست؟
سندرم گیلبرت یک بیماری خفیف است که عوارض طولانی مدت یا مشکلات جدی در سلامتی ایجاد نمی‌کند. این سندرم تأثیر چندانی بر سبک زندگی ندارد، اما ممکن است به شرایط دیگر تأثیر بگذارد. به خصوص، افرادی که به این سندرم مبتلا هستند و همچنین بیماری دیگری دارند که باعث افزایش سطح بیلی‌روبین می‌شود (مانند کم خونی سلول داسی شکل)، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به سنگ صفرا هستند. همچنین، وجود سندرم گیلبرت ممکن است منجر به عدم دفع سریع برخی داروها از بدن شود، از جمله داروی شیمی درمانی سرطان (ایرینوتکان (Camptosar)). بنابراین، توصیه می‌شود افرادی که از سندرم گیلبرت رنج می‌برند، هنگامی که پزشک به آن‌ها دارو جدیدی تجویز می‌کند، این مسئله را با پزشک خود مطرح کنند.

با این حال، سندرم گیلبرت یک جنبه مثبت هم دارد! بر اساس یک مطالعه، افرادی که از این سندرم رنج می‌برند و سطح بالایی از بیلی‌روبین دارند، کمتر در معرض خطر بیماری‌های قلبی-عروقی قرار می‌گیرند.

برخی از مطالب مرتبط را هم حمی‌توانید بخوانید:
– سندرم روده تحریک‌پذیر چیست و چگونه درمان می‌شود؟
– چه افرادی در معرض بیماری سندرم گیلبرت قرار دارند؟

اگرچه ما گفتیم که سندرم گیلبرت رایج است، اما به سختی می‌توان تعداد افراد مبتلا را مشخص کرد، زیرا همیشه علائم واضحی ایجاد نمی‌کند. در بریتانیا، تخمین زده می‌شود که حداقل یک نفر از هر ۲۰ نفر از سندرم گیلبرت رنج می‌برند. این سندرم در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ و در مردان شایع‌تر است و معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل ۲۰ سالگی تشخیص داده می‌شود.

سندرم ژیلبرت در افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ معمول‌تر است، اما می‌توان متن را ساده و روان‌تر بازنویسی کرد.

تشخیص سندرم گیلبرت در افراد معمولاً در سنین نوجوانی یا اوایل بزرگسالی صورت می‌گیرد، زمانی که آزمایش خون سطوح بالای بیلی روبین را نشان می‌دهد. برای تشخیص این سندرم، از شرح حال، معاینه فیزیکی، و آزمایشات تشخیصی مانند آزمایش فنوباربیتال، نیکوتین اسید و ریفامپین استفاده می‌شود. در برخی کشورهای پیشرفته، آزمایشات ژنتیکی خاصی نیز انجام می‌شود. روش‌های دیگر تشخیص شامل تست‌های عملکرد کبد و اندازه‌گیری سطح بیلی روبین در خون و آزمایشات ژنتیکی برای بررسی جهش ژنی مرتبط با سندرم گیلبرت است.

سندرم گیلبرت یک بیماری ژنتیکی است که در خانواده‌هایی با این زمینه ارثی مشاهده می‌شود. افراد مبتلا به این سندرم دارای یک ژن معیوب هستند که باعث می‌شود کبد به‌طور نرمال بیلی روبین را از خون حذف کند. در سندرم گیلبرت، ژن معیوب مانع انتقال بیلی روبین به صفرا می‌شود و بیلی روبین در خون تجمع می‌یابد، که باعث رنگ زردمانندی پوست و سفیدی چشم می‌شود. این بیماری به عوامل خطر محیطی، عادات و سبک زندگی و مشکلات جدی اساسی کبدی مرتبط نیست و تنها به واسطه ارث بردن ژن معیوب رخ می‌دهد.

با توجه به اینکه سندرم گیلبرت ارثی است، پیشگیری مستقیم از آن امکان‌پذیر نیست. با این حال، افراد مبتلا به این سندرم می‌توانند با رعایت سبک زندگی سالم و مراقبت‌های پزشکی منظم، زندگی طولانی و سالمی را تجربه کنند. به طور کلی، آن‌ها مشکلات سلامتی شدیدی را نخواهند داشت.

افراد مبتلا به سندرم گیلبرت می‌توانند یک زندگی طولانی و سالم را تجربه کنند. عواملی که ممکن است باعث بروز دوره‌های زردی در این افراد شوند، عبارتند از: کم آبی بدن، گذراندن مدت طولانی بدون غذا (روزه داری)، مصرف بیش از حد الکل، ابتلا به عفونت، فعالیت بدنی سنگین، کم خوابی، جراحی و پریود شدن. بهتر است افراد مبتلا به سندرم گیلبرت از این عوامل شناخته شده تا حد امکان اجتناب کنند تا احتمال بروز دوره‌های زردی کاهش یابد.

درمان مستقیم برای سندرم گیلبرت وجود ندارد، زیرا این بیماری تهدیدی جدی برای سلامتی نیست و به خطر بیماری‌های کبدی نمی‌انجامد. دوره‌های زردی و علائم دیگر معمولاً به طور خودبخود و در مدت زمان کوتاه از بین می‌روند. بنابراین، نیازی به نگرانی نیست. اما ممکن است زردی به پوست شما ظاهری ناخوشایند بدهد که می‌تواند ناراحت‌کننده باشد. تغییر رژیم غذایی یا سطح فعالیت بدنی بر روی ابتلای شما به این عارضه تأثیری ندارد. با این حال، مهم است که رژیم غذایی سالم و متعادلی را رعایت کنید و فعالیت ورزشی مناسبی داشته باشید. بهترین راهکار برای افراد مبتلا به سندرم گیلبرت، اجتناب از عواملی است که می‌دانند باعث بروز دوره‌های زردی می‌شوند، مانند کم‌آبی بدن و استرس.

مشکلات کبد ممکن است به دلیل مصرف برخی داروها، مانند داروهای کلسترول بالا (مانند استاتین)، افزایش یابد و خطر ابتلا به زردی و عوارض جانبی دیگر بیشتر شود. بنابراین، قبل از مصرف هر داروی جدید، مهم است با پزشک درباره این سندرم مشورت کنید. رنگ زرد پوست و چشم نیز به طور طبیعی و در مدت زمان کوتاهی خود به خود از بین می‌رود. پزشک می‌تواند روش‌هایی را برای کاهش دوره‌های زردی مرتبط با سندرم گیلبرت پیشنهاد دهد.

غذاهایی که برای سندرم گیلبرت مفید هستند عبارتند از: عصاره خار مریم (سیلیمارین) که به حمایت از کبد و بازسازی سلول‌های آسیب دیده کبد کمک می‌کند و همچنین بهبود سندرم گیلبرت نیز دارد. همچنین، تغییرات ساده و کوتاه مدت در رژیم غذایی می‌تواند بهبود قابل توجهی در مشکلات مرتبط با کبد ایجاد کند. رعایت موارد زیر مطمئناً می‌تواند به بهبود سریع‌تر سندرم گیلبرت کمک کند.

برای درمان سندرم گیلبرت، مصرف وعده‌های غذایی منظم بسیار مهم است. اگرچه این سندرم نیازی به رژیم غذایی خاصی ندارد و بیماری خوش‌خیمی است، اما برای کنترل وضعیت، باید وعده‌های غذایی را به طور منظم مصرف کنید و از روزه گرفتن یا حذف وعده‌ها برای مدت طولانی و همچنین رژیم‌های کم کالری خودداری کنید. برای افرادی که به سندرم گیلبرت مبتلا هستند، مصرف حداقل سه وعده غذایی و دو وعده میانی در روز ضروری است. این وعده‌های غذایی منظم نه تنها انرژی لازم را فراهم می‌کنند و از گرسنگی جلوگیری می‌کنند، بلکه می‌توانند زردی را نیز کاهش دهند. رژیم‌های غذایی مناسب و سالم می‌توانند سطح بیلی‌روبین را بهبود بخشند.

علاوه بر این، آب مصرف کافی برای هیدراته ماندن بدن اهمیت دارد. سندرم گیلبرت به دلیل کمبود آب در بدن رخ می‌دهد. بنابراین، نوشیدن مقدار کافی آب بسیار مهم است. مصرف حداقل ۲ لیتر آب در روز، راهی مناسب برای جلوگیری از یبوست، حمایت از کلیه و پوست و از بین بردن سموم از طریق ادرار و عرق است. همچنین، مصرف آب‌میوه و سبزیجات تازه مانند آب زغال اخته، مرکبات، آب کیوی، علف‌گندم و علف جو، چای (چای سبز و چای سیاه)، شیر بدون چربی یا شیر سویا نیز مفید است. ترکیب آب‌لیمو و روغن زیتون در یک لیوان آب می‌تواند به تنظیم کبد، کاهش بیلی‌روبین، از بین بردن فلزات سنگین، افزایش تولید صفرا، تحریک جریان لنفاوی و تعادل pH بدن کمک کند. به طور کلی، برای هر 25 کیلوگرم وزن بدن، باید 1 لیتر آب در روز مصرف شود. علاوه بر آب، می‌توانید از آب‌میوه یا سبزیجات ۱۰۰٪، چای بدون کافئین بدون شیرین کننده، شیر بدون چربی یا شیر سویا غنی‌شده استفاده کنید تا نیاز بدن به مایعات تأمین شود.

رژیم غذایی سالم برای درمان سندرم گیلبرت شامل مصرف غذاهایی است که غنی از ویتامین‌ها، مواد مغذی و مواد معدنی هستند. در این رژیم غذایی، مصرف سبزیجات و میوه‌های تازه بسیار مهم است، زیرا این موادغذایی به خروج سموم از بدن کمک می‌کنند و شامل موارد زیر هستند:

– کلم بروکلی
– کرفس
– اسفناج
– گل کلم
– کلم
– کلم بروکسل
– چغندر
– هویج
– گوجه فرنگی
– گریپ فروت
– برنج قهوه‌ای
– غلات کامل
– کدو تلخ
– سبزی خردل
– کاسنی
– ریشه بیدمشک
– قاصدک
– گشنیز
– پونه کوهی
– اسپیرولینا
– جوانه یونجه
– شاتوت
– زنجبیل
– پرتقال
– خار مریم
– بادمجان
– سیب
– گلابی
– سیر
– پیاز
– فلفل قرمز
– بوک چوی
– علف لیمو
– نارگیل
– زردچوبه
– قارچ چینی
– آووکادو
– کیوی
– حبوبات

مصرف این غذاها به عنوان بخشی از رژیم غذایی روزانه، به شما کمک می‌کند تا ویتامین‌ها و مواد مغذی مورد نیاز بدن را تأمین کنید و به بهبود وضعیت سندرم گیلبرت کمک کنید.

برای درمان سندرم گیلبرت، توصیه می‌شود که غذاهای سالم مانند میوه‌ها و سبزی‌ها مصرف کنید. همچنین، برای حفظ سلامت کبد، مصرف اسیدهای چرب ضروری از منابع زیر نیز مهم است:

– غذاهای دریایی مانند ساردین، ماهی آزاد، ماهی خال مخالی، ماهی تن، قزل آلا، باس، کفال، صدف آبی، کالاماری، خیاط، شاه ماهی، ماهی چشم آبی، و ماهی نگینی.
– روغن کبد ماهی و روغن ماهی.
– آووکادو.
– آجیل و مغزها.
– حبوبات.
– جوانه گندم.
– غلات کامل.
– دانه کتان.
– روغن گل مغربی.
– روغن گل ستاره.
– روغن دانه توت سیاه.

همچنین، مصرف پروتئین‌های حیوانی و گیاهی نیز برای افراد مبتلا به سندرم گیلبرت ضروری است. این شامل تخم مرغ، مرغ، ماهی، غذاهای دریایی، آجیل خام، دانه‌ها، حبوبات، و شیر و مشتقات شیر است.

غذاهایی که کبد را حمایت می‌کنند، باید حاوی ویتامین K برای تشکیل لخته خون، آرژنین برای کمک به سم زدایی آمونیاک، آنتی اکسیدان‌ها، سلنیوم، متیونین و اسیدهای چرب ضروری باشند. ویتامین K در سبزیجات و میوه‌های دارای برگ سبز یافت می‌شود. آنتی اکسیدان‌ها در میوه‌ها و آب آن‌ها مانند چغندر، هویج، کرفس، سیب، کیوی، پرتقال، قاصدک، گلابی، مرکبات و سبزه گندم فراوان هستند. غذاهای غنی از آرژنین شامل جو، گردو، حبوبات، خرنوب، مغزها و جوانه گندم است. متیونین در تخم مرغ، ماهی، سیر، پیاز، حبوبات، مغزها و گوشت یافت می‌شود. غذاهای غنی از سلنیوم شامل کلپ، برنج قهوه‌ای، ملاس، غذاهای دریایی، جوانه گندم، غلات کامل، سیر و پیاز هستند.

بنیاد کبد آمریکا توصیه می‌کند که برای حفظ سلامت کبد، غذاهایی که حاوی فیبر هستند را در رژیم غذایی افراد مبتلا به سندرم گیلبرت قرار دهید. منابع غذایی خوبی از فیبر شامل میوه‌ها، سبزیجات، غلات کامل، لوبیا، بلغور جو دوسر، انواع توت و بادام هستند. مصرف بیشتر فیبر در رژیم غذایی، به جز کبد، برای سلامت قلب و سیستم گوارشی نیز مفید است. مردان نیاز به ۳۰ تا ۳۸ گرم فیبر و زنان نیاز به ۲۱ تا ۲۵ گرم فیبر در روز دارند. اما افراد مبتلا به سندرم گیلبرت باید فیبر را به آرامی در رژیم غذایی خود بگنجانند تا از ایجاد نفخ و درد شکم جلوگیری شود. همچنین، هنگام افزایش مصرف فیبر، مطمئن شوید که مقدار کافی نوشیدنی نیز مصرف می‌کنید.

برای درمان سندرم گیلبرت، مصرف مواد معدنی نیز مهم است. کلسیم به عنوان یک ماده معدنی برای ساخت استخوان‌ها بسیار مهم است. منیزیم نیز در عملکرد عصبی و عضلانی بسیار حیاتی است و در فرآیند تولید انرژی در بدن نقش دارد. بنابراین، حفظ تعادل منیزیم به کلسیم برای افراد مبتلا به سندرم گیلبرت اهمیت دارد. اغلب افراد با مشکل کلسیم اضافی در بدن روبه‌رو هستند که باعث اختلال تعادل این دو ماده و به طور معمول منجر به اسپاسم عضلانی می‌شود. نسبتی که اکثر متخصصان تغذیه پیروی می‌کنند، ۲:۱ به نفع کلسیم است. بنابراین، افراد مبتلا به سندرم گیلبرت باید ۴۰۰ میلی‌گرم منیزیم و ۸۰۰ میلی‌گرم کلسیم مصرف کنند.

افرادی که به سندرم گیلبرت مبتلا هستند، باید روزانه ۴۰۰ میلی‌گرم منیزیم و ۸۰۰ میلی‌گرم کلسیم مصرف کنند.

به جز این توصیه، می‌توان برخی توصیه‌های غذایی دیگر را برای افراد مبتلا به سندرم گیلبرت مدنظر قرار داد. این توصیه‌ها عبارتند از:
– نوشیدن یک فنجان دمنوش خارمریم که سرشار از آنتی‌اکسیدان و سیلیمارین است که به ترمیم سلول‌های آسیب دیده کبد کمک می‌کند.
– مصرف میوه‌هایی مانند پاپایا و انبه که آنزیم‌های گوارشی را دارا هستند.
– مصرف حداقل دو و نیم فنجان سبزیجات و دو فنجان میوه در روز.
– نوشیدن حداقل هشت لیوان آب در روز.
– گنجاندن مقدار زیادی میوه و سبزیجات تازه در برنامه غذایی.
– مصرف میزان زیادی آب‌میوه رقیق شده با آب.
– استفاده از چربی‌های غیراشباع مثل روغن زیتون با اعتدال.
– انتخاب غذاهای حاوی قند طبیعی مانند عسل، خرما، شیره توت، شیره خرما، شیره انگور و شیره انجیر.
– مصرف یک تکه میوه یا یک پیاله ماست کم چرب و کم شیرین به جای دسرهای چرب و شیرین.
– استفاده از گیاهانی مانند پودر سیر، پودر پیاز یا پونه کوهی به جای نمک در غذا.
– نوشیدن روزانه قهوه یا چای گیاهی برای کاهش خطر سیروز، سطح آنزیم‌های مضر کبدی و التهاب و پاکسازی سموم از بدن.
– افزودن برگ‌های خار مریم به سالاد یا مصرف دانه‌های آن. با این حال، افرادی که باردار هستند، شیرده‌اند یا مبتلا به سرطان اختصاصی هورمونی هستند، قبل از استفاده باید با پزشک خود مشورت کنند.
– مصرف مواد حاوی آنزیم‌های گوارشی مانند عسل، پوست پرتقال، آناناس، پاپایا و انبه.

در عین حال، باید از مصرف برخی غذاها که برای سندرم گیلبرت مضر هستند، خودداری کرد. استرس،فعالیت بیش از حد و غذا نخوردن طولانی مدت، می‌توانند علائم سندرم گیلبرت را تشدید کنند. این بیماری یک بیماری ارثی رایج است که بر پردازش بیلی‌روبین – رنگدانه زرد رنگ ساخته شده در کبد و جزئی از صفرا – تأثیر می‌گذارد و باعث زردی پوست و چشم می‌شود. اگرچه هیچ رژیم غذایی خاصی برای جلوگیری از سندرم گیلبرت وجود ندارد، اما مهم است که افراد مبتلا به آن رژیم غذایی ساده و متعادلی را رعایت کنند و از مصرف مواد غذایی زیر خودداری کنند:

– غذاهای دارای چربی اشباع بالا، مانند گوشت قرمز چرب، ماست کامل چرب، کره و سایر محصولات لبنی چرب.
– غذاهای حاوی مواد نگهدارنده و مواد شیمیایی اضافی، مانند غذاهای آماده و پرفروش صنعتی.
– غذاهای سرخ شده و چربی‌دار، مانند چیپس و فرانسه.
– مصرف بیش از حد قند و شکر، مانند نوشیدنی‌های شیرین، شکلات و شیرینی‌های پر قند.
– مصرف الکل بیش از حد، مانند آبجو و بیرون.
– غذاهای حاوی مواد نگهدارنده و مواد شیمیایی اضافی، مانند غذاهای آماده و پرفروش صنعتی.

مکمل‌هایی که حاوی سطوح بالای ویتامین A، نیاسین (ویتامین B3) و ویتامین D هستند، می‌توانند به شما کمک کنند. بهتر است رژیم غذایی کم چرب یا کم کالری را رعایت کنید. همچنین، نباید آب را به مقدار کم مصرف کنید زیرا در صورت نوشیدن آب کافی، افرادی که دیابت، افراد مسن و افرادی که داروهای ادرارآور مصرف می‌کنند ممکن است با کم آبی بدن مواجه شوند.

باید مصرف محصولات حیوانی مانند گوشت، تخم مرغ و لبنیات را به مقدار کمتر و همچنین محصولاتی که قدیمی شده یا تخمیر شده‌اند مانند نان، پنیر، سرکه، گوشت پخته شده و تنباکو را نیز محدود کنید. همچنین، بهتر است از مصرف آسپرین خودداری کنید.

چربی‌های اشباع شده مانند چربی‌های گوشت قرمز سنگین هستند و برای کبد سخت‌تر قابل هضم هستند. شکر تصفیه شده نیز می‌تواند باعث تجمع چربی در کبد شود، بنابراین بهتر است از آن اجتناب کنید. همچنین، باید مصرف غذاهای کنسرو شده و فرآوری شده را کاهش دهید و مصرف سدیم روزانه را کاهش دهید.

توجه به مصرف آهن بسیار مهم است، زیرا مصرف بیش از حد آهن می‌تواند باعث زخم کبد شود. پروتئین منبع خوبی از آهن است، بنابراین در حالی که به کاهش مشکلات کبدی تلاش می‌کنید، باید مقدار مناسب آهن برای خود تعیین کنید. افرادی که مبتلا به سندرم ژیلبرت هستند، باید به جای گوشت قرمز، از پروتئین‌های بدون چربی مانند ماهی و مرغ استفاده کنند.

غذاهای پرچرب و سرخ شده باید به‌طور معقول مصرف شوند یا به‌طور کامل از آن‌ها خودداری شود، زیرا می‌توانند باعث تجمع چربی در کبد شوند. همچنین، رژیم غذایی حاوی مقدار زیادی نمک نیز ممکن است به کبد آسیب برساند و باعث احتباس آب شود، بنابراین مصرف روزانه نمک نیز بایدکاهش یابد.

توصیه می‌شود روزانه یک فنجان دمنوش خارمریم به افراد مبتلا به سندروم ژیلبرت بنوشند. رژیم غذایی مناسب و متعادل می‌تواند به بهبود سندرم ژیلبرت و کاهش زردی پوست کمک کند. کبد مسئول پردازش غذاهایی است که ما می‌خوریم و می‌نوشیم و ارتباط مستقیمی با عملکرد کبد و سلامت آن دارد. یک رژیم غذایی سالم به کبد امکان می‌دهد بهتر و کارآمدتر عمل کند و سموم اضافی را از بدن دفع کند.

برای رعایت رژیم غذایی سالم، می‌توانید از دفترچه برنامه‌ریزی غذایی استفاده کنید و موارد زیر را رعایت کنید:

– همه جزئیات مربوط به وعده‌های غذایی خود را ثبت کنید، شامل نوع غذا، مقدار مصرفی و زمان مصرف.
– به واکنش بدن خود پس از مصرف غذا دقت کنید و ببینید کدام مواد غذایی ممکن است علائم شما را تحریک کنند.
– به جای سه وعده غذایی بزرگ، وعده‌های کوچک و مکرر بخورید.
– روزانه حداقل ۸ لیوان آب بنوشید.
– از استفاده از شکر در قهوه یا چای خودداری کنید.
– شیر کامل و خامه را با نسخه‌های کم چرب جایگزین کنید.
– به جای استفاده از نمک خوراکی، از ادویه‌ها، عصاره‌ها و آب‌لیمو یا آبغوره به عنوان طعم دهنده استفاده کنید.
– مصرف نوشیدنی‌های الکلی را با مالت‌های کم کالری جایگزین کنید.

با رعایت این موارد، می‌توانید رژیم غذایی سالمی را برای بهبود سندرم ژیلبرت و کاهش خطر ابتلا به آن راه‌اندازی کنید.

سندرم گیلبرت یا سندرم ژیلبرت، یک مشکل کبدی نسبتاً خفیف است که با افزایش سطح بیلی روبین، یک ماده سمی در خون، تشخیص داده می‌شود. بیلی روبین باعث زردی پوست و سفیدی چشم می‌شود و زمانی تولید می‌شود که گلبول‌های قرمز شکسته می‌شوند. سطح بیلی روبین در افراد مبتلا به این سندرم نوسان می‌کند. سندرم گیلبرت معمولاً عوارض جدی ندارد و زمانی ظاهر می‌شود که بدن تحت استرس قرار گیرد، مانند کم‌آبی، روزه‌داری طولانی، بیماری، ورزش شدید یا قاعدگی.

حدود ۳۰ درصد از افراد مبتلا به سندرم گیلبرت هیچ علامت یا نشانه‌ای از بیماری را تجربه نمی‌کنند و تنها زمانی که آزمایش خون نشان دهد که سطح بیلی روبین بالا است، آگاه می‌شوند. این سندرم کاملاً ژنتیکی و ارثی است و درمان یا پیشگیری خاصی ندارد. با این حال، مصرف برخی غذاها می‌تواند به بهبود این بیماری کمک کند.

در صورت مبتلا شدن به سندرم گیلبرت، می‌توانید این نکات را رعایت کنید:

1. تغذیه سالم: مصرف میوه و سبزیجات تازه و برگدار، ماهی‌های چرب، روغن زیتون و غذاها و سبزیجات فیبردار می‌تواند بهبود را تسریع کند.
2. پرهیز از مواد مضر: اجتناب از مصرف الکل، برخی ویتامین‌ها، نان، پنیر، سرکه، گوشت پخته شده، چربی، شکر و تنباکو نیز در بهبود این بیماری موثر است.
3. رعایت رژیم غذایی سالم: مصرف غلات کامل، دمنوش‌ها، قهوه و چای به میزان معقول می‌تواند در بهبود علائم کمک کند.
4. ورزش منظم: ورزش منظم و کافی می‌تواند به کاهش علائم احتمالی سندرم گیلبرت کمک کند.

در کل، رعایت یک رژیم غذایی سالم و بهره‌وری از ورزش مناسب می‌تواند در بهبود علائم سندرم گیلبرت مفید باشد. همچنینسعی کردم متن را ساده‌تر و روان‌تر بازنویسی کنم. در ادامه می‌توانید نسخه‌ی بازنویسی شده را مشاهده کنید:

سندرم گیلبرت یا ژیلبرت یک مشکل کبدی خفیف است که با افزایش سطح یک ماده سمی به نام بیلی روبین در خون شناخته می‌شود. این ماده در خون زمانی تشکیل می‌شود که گلبول‌های قرمز شکسته می‌شوند و باعث زردی پوست و چشم می‌شود. سندرم ژیلبرت معمولاً عوارض زیادی ندارد و زمانی ظاهر می‌شود که بدن تحت استرس قرار می‌گیرد، مثلاً به دلیل کم آبی، روزه‌داری طولانی، بیماری، ورزش شدید یا قاعدگی.

تقریباً ۳۰ درصد از افراد مبتلا به سندرم گیلبرت هیچ نشانه‌ای از بیماری را تجربه نمی‌کنند و تا زمانی که آزمایش خون نشان دهد سطح بیلی روبین بالا است، اطلاع ندارند. این سندرم به دلیل ماهیت ژنتیکی و ارثی‌اش، درمان یا پیشگیری خاصی ندارد. با این حال، مصرف برخی از غذاها می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.

برای افراد مبتلا به سندرم گیلبرت، پیشنهادات زیر را دارم:
– تغذیه سالم: مصرف میوه‌ها و سبزیجات تازه، ماهی‌های چرب، روغن زیتون، غذاها و سبزیجات فیبردار و غلات کامل می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.
– پرهیز از مواد ضار: اجتناب از الکل، برخی ویتامین‌ها، نان، پنیر، سرکه، گوشت پخته شده، چربی، شکر و تنباکو نیز در تسریع بهبودی نقش مهمی دارد.
– رژیم غذایی سالم: مصرف دمنوش‌ها، قهوه و چای به میزان معقول می‌تواند به کاهش علائم کمک کند.
– ورزش منظم: ورزش منظم و کافی همچنین می‌تواند در بهبود علائم کمک کند.

در کل، رعایت یک رژیم غذایی سالم و ورزش منظم می‌تواند به کاهش علائم سندرم گیلبرت کمک کند.