“شناخت بیماری کرون: علائم، پیشرفت و درمان”

بیماری کرون: علائم، پیشرفت و درمان

درد شکم، اسهال و کاهش ناگهانی وزن ممکن است علائمی باشند که به بیماری کمتر شناخته شده‌ای مرتبط باشند و می‌تواند تاثیراتی بلندمدت بر زندگی شما داشته باشد. این بیماری، بیماری کرون نام دارد. بیماری کرون یا همان کرونز، یک نوع بیماری التهابی مزمن روده (IBD) است و به عنوان آنتریت ناحیه‌ای یا ایلیت نیز شناخته می‌شود. این بیماری به صورت مادام‌العمر ادامه دارد و تاثیراتی بر سلامت روده‌ها دارد.

بیماری کرون: علائم، پیشرفت و درمان

درد شکم، اسهال و کاهش ناگهانی وزن ممکن است علائمی باشند که به بیماری کمتر شناخته شده‌ای مربوط می‌شوند و می‌توانند تاثیراتی بلندمدت بر زندگی شما داشته باشند. این بیماری، بیماری کرون نام دارد. بیماری کرون یا همان کرونز، یک نوع بیماری التهابی مزمن روده (IBD) است و به عنوان آنتریت ناحیه‌ای یا ایلیت نیز شناخته می‌شود. این بیماری باعث التهاب و تحریک دستگاه گوارش، به ویژه روده کوچک و بزرگ، می‌شود. بیماری کرون می‌تواند علائمی مانند اسهال و گرفتگی معده را نیز ایجاد کند و معمولاً به صورت دوره‌ای عود و تشدید می‌شود.

این بیماری در سال ۱۹۳۲ توسط دکتر بوریل کرون، متخصص گوارش آمریکایی، برای اولین بار توصیف شد و نامش از او گرفته شد. بیماری کرون می‌تواند در طول عمر افراد، از زنان و مردان تا کودکان، تاثیرگذار باشد و متأسفانه هنوز درمان قطعی برای آن موجود نیست. با این حال، باید آرام باشید، زیرا بیماری کرون قابل کنترل است، شرطی که شما تا پایان این مقاله همراه ما باشید!

بیماری کرون چیست؟

بیماری کرون یک نوع بیماری التهابی روده است که بیشتر در روده کوچک و روده بزرگ رخ می‌دهد. طبق گزارش بنیاد کرون و کولیت آمریکا (CCFA)، در حال حاضر در این کشور تنها حدود ۷۸۰٬۰۰۰ نفر به این بیماری مبتلا هستند. اگرچه از کشف این بیماری ۹۰ سال می‌گذرد، اما تحقیقات بیشتر درباره آن هنوز ضروری است. محققان هنوز به طور دقیق نمی‌دانند چگونه این بیماری شروع می‌شود، در بدن چه افرادی توسعه پیدا می‌کند و بهترین راه مدیریت آن چیست. به افتخار پیشرفت‌های عمده درمان در سه دهه گذشته، هنوز هیچ درمانی برای آن موجود نیست.

بیماری کرون می‌تواند هر قسمتی از دستگاه گوارش را تحت تاثیر قرار دهد، اما بیشتر در روده کوچک و روده بزرگ رخ می‌دهد. به طور دقیق‌تر، بیماری کرون می‌تواند برخی از قسمت‌های دستگاه گوارش را درگیر کند و قسمت‌های دیگر را نادیده بگیرد. شدت این بیماری ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد و علائم آن متفاوت است و ممکن است در طول زمان تغییر کند. در موارد شدید، بیماری کرون می‌تواند به عوارضی منجر شود که زندگی بیمار را تهدید می‌کنند.

بیماری کرون چیست؟

بیماری کرون، یا همان انتریت ناحیه‌ای یا ایلیت، یک نوع بیماری التهابی مزمن روده است که در طول عمر ادامه دارد. این بیماری به دسته‌ای از بیماری‌های التهابی روده (IBD) تعلق دارد.

انواع بیماری کرون چیست؟

اگر پزشک برای شما تشخیص بیماری کرون ارائه داده است، مهم است بدانید کدام قسمت از دستگاه گوارش شما تحت تأثیر قرار گرفته است. اگرچه علائم بیماری می‌تواند از فرد به فرد متفاوت باشد، نوع کرونی که شما دارید، تأثیری بر روی علائم و عوارضی که ممکن است تجربه کنید، خواهد داشت. به طور کلی، شش نوع بیماری کرون وجود دارد:

1- ایلئوکولیت (Ileocolitis):
این نوع کرونی رایج‌ترین شکل بیماری کرون است. در این حالت، انتهای روده کوچک که به آن ایلئوم انتهایی معروف است و روده بزرگ یا کولون تحت تأثیر بیماری قرار می‌گیرند. علائم ایلئوکولیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– اسهال و گرفتگی عضلات
– درد در قسمت میانی یا پایین سمت راست شکم
– کاهش وزن قابل توجه

2- ایلیت (Ileitis):
این نوع کرون فقط ایلئوم را درگیر می‌کند. علائم ایلیت ممکن است شامل موارد زیر باشد:

– همان علائم ایلئوکولیت
– در موارد شدید، ممکن است عوارض شامل فیستول یا آبسه التهابی در قسمت پایینی سمت راست شکم باشد.

3- بیماری کرون گاسترودودنال (اثنی عشر):
این نوع بیماری کرون تأثیری بر روده tenia coli و معده (اثنی عشر) دارد. علائم و عوارض ممکن شامل موارد زیر است:

– درد ناحیه معده
– تهوع و استفراغ
– کاهش وزن

4- بیماری کرون جلدی (درماتولوژیک):
این نوع بیماری کرون روی پوست تأثیر می‌گذارد و علائم مانند آفت‌های جلدی، تورم و التهاب پوست را ایجاد می‌کند.

5- بیماری کرون مفصلی (ارتروپاتی):
این نوع بیماری کرون ممکن است با درد والتهاب در مفاصل همراه با تورم و سفتی مفاصل همراه باشد.

6- بیماری کرون اسکلتی (استئوپنی):
در این نوع بیماری کرون، استخوان‌ها ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند و علائم شامل درد استخوان، ضعف استخوانی و شکستگی‌های مکرر است.

اهمیت شناخت نوع بیماری کرونی که شما دارید، در تعیین علائم و روش‌های درمانی استفاده شده و مدیریت بیماری برای شما بسیار مهم است. بنابراین، مشاوره با پزشک خود و دریافت توصیه‌های او درباره درمان مناسب و مدیریت بیماری بسیار ضروری است.

این نوع کرون بر روی معده و ابتدای روده کوچک به نام روده اثنی عشر تأثیر می‌گذارد. علائم این نوع کرون ممکن است شامل تهوع، استفراغ، از دست دادن اشتها و کاهش وزن باشد.

3- نوع ژژنوئیلیت:
این نوع کرون با التهاب در قسمت بالایی روده کوچک که ژژونوم نامیده می‌شود، مشخص می‌شود. علائم ژژنوئیلیت ممکن است شامل دردهای شکمی و گرفتگی عضلات پس از غذا، اسهال و فیستول باشد.

4- نوع کولیت کرون:
این نوع کرون فقط روده بزرگ یا کولون را تحت تأثیر قرار می‌دهد. علائم ممکن است شامل اسهال، خونریزی مقعد، بیماری اطراف مقعد مانند آبسه، فیستول و زخم، و ضایعات پوستی و دردهای مفاصل باشد.

5- نوع پری آنال:
این نوع کرون عمدتاً شامل فیستول‌ها یا اتصالات غیرطبیعی بین بافت‌ها، عفونت‌های عمیق در بافت‌ها و زخم‌ها در پوست اطراف مقعد است.

بیماری کرون قسمت‌های مختلفی از بدن را درگیر می‌کند. این بیماری در واقع یک اختلال خودایمنی مزمن است که در کل دستگاه گوارش فرد تأثیر می‌گذارد. اما از آنجایی که بیماری کرون یک بیماری التهابی است، می‌تواند علاوه بر دستگاه گوارش، به بخش‌های دیگری از بدن نیز آسیب برساند. قسمت‌هایی از بدن که بیشترین تأثیر را از بیماری کرون می‌بینند، عبارتند از:

۱- دستگاه گوارش:
بیماری کرون اصلاح‌ناپذیراً بر دستگاه گوارش تأثیر می‌گذارد. قسمتی از روده کوچک به نام ایلئوم اغلب درگیر می‌شود و این التهاب می‌تواند به سایر بخش‌های روده گسترش یابد و باعث تورم و ضخیم شدن آنها شود. در نتیجه، ایجاد بافت اسکار (یعنی بافت همبند فیبری که جراحت، سوختگی یا زخم را به طور کامل بهبود نمی‌بخشد) می‌تواند عبور مواد را محدود کند یا حتی آن را بلاک کند. در صورت بروز این مشکل، ممکن است نیاز به جراحی برای برداشتن بخشی از روده باشد. همچنین، زخم‌ها ممکن است در هر قسمتی از دستگاه گوارش، شامل دیواره روده نیز ایجاد شوند.

در بیماری کرون، فیستول‌ها یا گذرگاه‌های غیر طبیعی می‌توانند بین قسمت‌های مختلف روده و سایر بخش‌های بدن شکل گیرند. به عنوان مثال، فیستول‌ها ممکن است بین روده و مثانه، روده و مقعد، روده و واژن یا حتی روده و پوست باز شوند. این فیستول‌ها می‌توانند مواد درون روده را به سمت قسمت‌های دیگر بدن هدایت کنند و در نتیجه ممکن است باعث سوء جذب مواد مغذی شوند. همچنین، فیستول‌هایی که به پوست متصل می‌شوند، می‌توانند باعث شود تا بخشی از مدفوع بر روی پوست جمع شود. متأسفانه حدود ۳۰ درصد افراد مبتلا به بیماری کرون فیستول‌ها را تجربه می‌کنند و این وضعیت باعث افزایش خطر عفونت و تشکیل آبسه می‌شود.

علاوه بر این، افراد مبتلا به بیماری کرون ممکن است به شقاق مقعد یا پارگی‌های کوچک در پوشش کانال مقعد دچار شوند. این شقاق‌ها می‌توانند منجر به ترک خوردن، خونریزی، درد و خارش شوند. اسهال مزمن که همراه با جذب ناکافی مواد مغذی است، ممکن است منجر به کمبود ویتامین و وضعیت ناخوشایند تغذیه شود. همچنین، بیماری کرون خطر ابتلا به سنگ کلیه، سنگ کیسه صفرا، تب و بیماری کبدی را افزایش می‌دهد. عود بیماری همچنین ممکن است باعث ایجاد آفت‌ها در دهان شود.

۱- افراد مبتلا به کرون در خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ قرار دارند.
۲- بیماری کرون می‌تواند تأثیرات منفی بر سلامت روانی و عاطفی داشته باشد، بنابراین مدیریت استرس و کنترل احساسات برای این افراد بسیار مهم است.
۳- کرون ممکن است باعث جذب ناکافی مواد مغذی شود که می‌تواند منجر به کمبود آهن و کم خونی شود. این مشکلات قلبی مانند ضربان قلب نامنظم و نارسایی قلبی را به همراه داشته باشد.
۴- ابتلا به بیماری التهابی روده خطر ایجاد لخته خون در وریدهای عمقی یا خونگیری شریان ریه را افزایش می‌دهد.
۵- استفاده از کورتیکواستروئیدها و داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی برای درمان کرون ممکن است خطر ابتلا به فشار خون بالا و لنفوم (نوعی سرطان خون) را افزایش دهد.

۴- سیستم اسکلتی
بیماری کرون به طور کلی استخوان‌ها را ضعیف نمی‌کند، اما برخی از بیماران ممکن است مشکلات مربوط به استخوان را تجربه کنند، با یا بدون وجود التهاب.

تقریباً 10 تا 20 درصد از افراد مبتلا به IBD دردهای مفصلی را تجربه می‌کنند. این دردها به مفاصل التهابی یا آسیب نمی‌زنند. حدود 30 درصد از افراد مبتلا به IBD آرتریت (التهاب مفصل) دارند. این نوع درد مفصلی ناشی از التهاب است. آرتریت می‌تواند منجر به کاهش انعطاف پذیری و آسیب دائمی به مفصل شود. در ابتدا پزشکان ممکن است نتوانند تشخیص دهند که آرتریت شما با کرون مرتبط است یا خیر. علائم معمولاً زمانی بهبود می‌یابند که علائم روده‌ای شما بهبود یابند. اگر درمان کرون شما شامل کورتیکواستروئیدها باشد، ممکن است در معرض خطر شکستگی استخوان، درد و تورم مفاصل و پوکی استخوان باشید.

۵- سیستم چشمی (سیستم عصبی مرکزی)
تقریباً 10 درصد از افراد مبتلا به IBD مشکلات چشمی دارند. مشکلات شایع در این بخش شامل التهاب در uvea (لایه میانی دیواره چشم) است. این التهاب می‌تواند منجر به عوارضی مانند درد، حساسیت به نور، تاری دید و سرخی چشم شود. علائم معمولاً زمانی بهبود می‌یابند که بیماری کرون تحت کنترل قرار بگیرد.

افراد مبتلا به IBD معمولاً حساسیت به نور، تاری دید و سرخی چشم تجربه می‌کنند.

۶- سیستم پوست (سیستم پوششی بدن)
افراد مبتلا به بیماری کرون، در مقایسه با دیگران، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اریتم گرهی و پیودرما گانگرنوزوم در مناطقی مانند مچ پا، ساق پا یا بازو هستند. اریتم گرهی شامل ظاهر برجستگی‌های قرمز روی پوست است، در حالی که پیودرما گانگرنوزوم با ایجاد زخم‌های عمیق و چرک روی پوست همراه است. با بهبود بیماری، اغلب اریتم گرهی و پیودرما گانگرنوزوم نیز بهبود می‌یابند.

علائم بیماری کرون
علائم بیماری کرون می‌تواند در هر بیمار به صورت متفاوتی ظاهر شود و این وابسته به قسمتی از دستگاه گوارش است که تحت تأثیر بیماری قرار می‌گیرد. بیماری کرون یک بیماری مزمن است، به این معنی که بیماران ممکن است دوره‌هایی را تجربه کنند که علائم فعالیت بیماری را نشان می‌دهند (که به عنوان شعله‌ور شدن با دوره عود بیماری شناخته می‌شوند) و سپس دوره‌هایی از بهبودی که ممکن است علائمی نداشته باشند، را تجربه خواهند کرد. در حالی که تشخیص علائم بیماری کرون اهمیت دارد، اما به یاد داشته باشید که تشخیص نهایی بیماری تنها توسط پزشک امکان پذیر است.

در حال حاضر، علائم رایج بیماری کرون به دو دسته زیر تقسیم می‌شوند:

۱- التهاب دستگاه گوارش:
بیماری کرون می‌تواند هر قسمتی از دستگاه گوارش، از دهان تا مقعد را تحت تأثیر قرار دهد. اگرچه علائم بین افراد مختلف متفاوت است، برخی از علائم رایجی که ناشی از التهاب دستگاه گوارش در بیماری کرون است، عبارتند از:

– اسهال مزمن
– خونریزی از مقعد
– نیاز فوری به دفع مداوم
– درد و گرفتگی شکم
– احساس تخلیه ناقص روده
– یبوست که می‌تواند منجر به انسداد روده شود

۲- عوارض جانبی دیگر:
اگرچه بیماری کرون در دستگاه گوارش قرار دارد، اما می‌تواند تأثیری بر وضعیت کلی سلامت شما داشته باشد و عوارض جانبی زیر را ایجاد کند:

– از دست دادن اشتها
– کاهش وزن
– کمبود انرژی و خستگی
– تاخیر در رشد و نمو در کودکان

مهم است به یاد داشته باشید که تشخیص نهایی بیماری کرون تنها توسط پزشک قابل تأیید است و در صورت تجربه هر یک از این علائم، بهتر است به پزشک مراجعه کنید.

بیماری کرون می‌تواند منجر به از دست دادن اشتها، کاهش وزن، کم شدن انرژی و خستگی در افراد شود. در موارد شدیدتر، این بیماری ممکن است با عوارض جدی‌تر همراه باشد. این عوارض عبارتند از:

1- شقاق و پارگی در پوشش مقعد که می‌تواند درد و خونریزی، به خصوص در هنگام اجابت مزاج، را ایجاد کند.

2- فیستول که ناشی از التهاب است و یک کانال غیرطبیعی بین قسمت‌های مختلف روده یا بین روده و مثانه، واژن یا پوست ایجاد می‌کند. بیشتر فیستول‌ها در ناحیه مقعد دیده می‌شوند و نیاز به مراقبت پزشکی فوری دارند.

3- تنگی یا باریک شدن روده که نتیجه‌ی التهاب مزمن است.

علاوه بر این، بیماری التهابی روده (IBD) می‌تواند علائم سیستمیکی خارج از دستگاه گوارش نیز ایجاد کند که بر سلامت کلی و کیفیت زندگی بیمار تأثیر می‌گذارد. این علائم شامل موارد زیر است:

– قرمزی یا درد در چشم‌ها یا تغییرات در بینایی
– زخم‌های دهان
– مفاصل تورم دار و دردناک
– عوارض پوستی مانند برآمدگی، زخم یا بثورات
– تب
– از دست دادن اشتها
– کاهش وزن
– خستگی
– عرق شبانه
– از دست دادن چرخه قاعدگی طبیعی
– پوکی استخوان
– سنگ کلیه
– عوارض نادر کبدی از جمله کلانژیت اسکلروزان اولیه (PSC) و سیروز

مهم است که در صورت تجربه هر یک از این علائم، به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص نهایی و درمان صحیح انجام شود.

بیماری کرون و کولیت اولسراتیو (UC) دو نوع مختلف از بیماری التهابی روده هستند. این دو بیماری مشابهت‌هایی دارند، اما تفاوت‌هایی نیز وجود دارد. برخی از ویژگی‌های مشترک بین این دو بیماری عبارتند از:

– اولین علائم بیماری کرون و UC شبیه به هم هستند و می‌توانند شامل اسهال، درد و تنگی شکم، خونریزی مقعدی، کاهش وزن و خستگی باشند.
– این دو بیماری در افراد 15 تا 35 سال و افرادی که سابقه خانوادگی از این بیماری‌ها را دارند، رایج‌تر است.
– بیماری‌های التهابی روده تمایل دارند هر دو جنس را به طور یکسان تحت تأثیر قرار دهند، اما ممکن است تأثیر آنها بسته به سن متفاوت باشد.

با این حال، تفاوت‌هایی نیز بین بیماری کرون و کولیت اولسراتیو وجود دارد:

– UC تنها روده بزرگ را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما بیماری کرون می‌تواند هر قسمتی از دستگاه گوارش شامل دهان تا مقعد را تحت تأثیر قرار دهد.
– UC تنها لایه بیرونی از بافت پوششی روده بزرگ به نام مخاط را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما بیماری کرون می‌تواند تمام لایه‌های بافت روده را از سطحی گرفته تا لایه‌های عمیق تحت تأثیر قرار دهد.
– UC تنها یک نوع کولیت است، در حالی که چندین نوع دیگری از کولیت وجود دارد. همه این اشکال کولیت منجر به التهاب و آسیب روده نمی‌شوند.

با این وجود، برای تشخیص صحیح و درمان مناسب، مهم است که بهتر است به پزشک مراجعه کرده و توضیحات و دستورالعمل‌های او را دنبال کنید.

متأسفانه، هنوز علت ابتلا به بیماری کرون به طور کامل شناخته نشده است. پژوهشگران در سراسر جهان، به خصوص در ایالات متحده که تعداد زیادی بیمار کرون دارد، در حال انجام تحقیقات بیشتر درباره این بیماری و یافتن درمان مناسب آن هستند. اما تا به امروز، چیزهایی درباره این بیماری کشف شده است که به شرح زیر است:

– ابتلا به کرون در مردان و زنان با احتمال یکسانی رخ می‌دهد.
– این بیماری همه سنین قابل ابتلاست، اما بیشتر در نوجوانان و بزرگسالان در رده سنی ۱۵ تا ۳۵ سال شایع است.
– اغذیه و رژیم غذایی مناسب همراه با کاهش استرس، می‌تواند شدت بیماری کرون را کاهش دهد، اما به تنهایی علت ابتلا به بیماری نیست.
– تحقیقات اخیر نشان می‌دهد که عوامل ژنتیکی، ارثی و محیطی در ایجاد بیماری کرون نقش دارند.

به طور کلی، سیستم ایمنی بدن عمدتا برای مبارزه با مهاجمان خارجی مانند باکتری‌ها، ویروس‌ها و قارچ‌ها طراحی شده است و آنها را از بین می‌برد. اما در بیماری کرون، سیستم ایمنی بدن به طرز نامناسبی به بافت‌های خود حمله می‌کند و به عنوان مهاجم در مقابل بافت‌های سالم عمل می‌کند.

لطفا توجه داشته باشید که این توضیحاتی است که تا به امروز در مورد بیماری کرون کشف شده‌اند و تحقیقات همچنان در حال پیشرفت است تا بیشتر درباره علت‌ها و درمان این بیماری بدانیم.

در یک پاسخ ایمنی طبیعی، سلول‌ها از خون به روده حرکت می‌کنند و باعث ایجاد التهاب می‌شوند. در شرایط عادی، باکتری‌های بی‌ضرری که در دستگاه گوارش وجود دارند، از حمله سیستم ایمنی محافظت می‌شوند. اما در افراد مبتلا به کرون، این باکتری‌های بی‌ضرر به اشتباه به عنوان مهاجمان خارجی تشخیص داده می‌شوند و سیستم ایمنی به طور نادرست عکس‌العمل نشان می‌دهد. این التهاب ناشی از پاسخ ایمنی به طور مداوم باقی می‌ماند و در نهایت به التهاب مزمن، زخم، ضخیم شدن دیواره روده و علائم بیماری کرون منجر می‌شود.

فاکتورهای ژنتیکی نیز در بروز بیماری کرون نقش دارند. اغلب این بیماری در خانواده‌ها شیوع دارد، بنابراین اگر شما یا یکی از اعضای خانواده‌تان به این بیماری مبتلا هستید، احتمال ابتلا برای سایر اعضای خانواده بیشتر است. تحقیقات نشان داده است که بین ۵ تا ۲۰ درصد از افراد مبتلا به بیماری التهاب روده آی‌بی‌دی، یکی از بستگان درجه یک مانند والدین، فرزندان یا برادران و خواهران دارای همین بیماری هستند. ریسک ژنتیکی در بیماری کرون بیشتر از کولیت التهابی دستگاه گوارش است.

خطر ارتباط ژنتیکی با بیماری کرون نسبت به کولیت التهابی دستگاه گوارش بیشتر است.

عوامل محیطی نیز به نظر می‌رسد نقش مهمی در بروز بیماری کرون داشته باشند. تحقیقات نشان داده است:

– اگر پدر و مادر هر دو مبتلا به بیماری التهاب روده آی‌بی‌دی باشند، خطر ابتلا به بیماری کرون یا کولیت اولسراتیو به طور قابل توجهی افزایش می‌یابد.
– این بیماری در جمعیت‌های اروپای شرقی، به ویژه یهودیان اروپایی تبار، رایج تر است.
– گزارش‌ها نشان می‌دهد که تعداد بیشتری موارد بیماری کرون در میان سیاه پوستان گزارش شده است.

در مورد عوامل محیطی، نتایج زیر در مقالات معتبر گزارش شده است:

– افراد در کشورهای توسعه یافته به طور معمول بیشتر از کشورهای در حال توسعه به بیماری کرون مبتلا می‌شوند.
– ساکنان شهرها و شهرستان‌ها در خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری کرون هستند نسبت به روستاییان.
– به طور کلی، افرادی که در مناطق سرد و نزدیک به قطب زندگی می‌کنند، بیشتر از دیگران در معرض خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

علائم ابتلا به بیماری کرون عبارتند از:

۱. اسهال
۲. تب
۳. خستگی
۴. درد و گرفتگی شکم
۵. وجود خون در مدفوع
۶. زخم‌های دهان
۷. کاهش اشتها و کاهش وزن
۸. درد یا تخلیه در نزدیکی یا اطراف مقعد به دلیل التهاب از یک تونل به داخل پوست (فیستول)

در صورتی که بیماری کرون شدید باشد، ممکن است علائم زیر نیز ظاهر شود:

۱. التهاب پوست، چشم و مفاصل
۲. التهاب کبد یا مجاری صفراوی
۳. سنگ کلیه
۴. کمبود آهن
۵. تاخیر در رشد یا رشد جنسی در کودکان

مهم است بدانید که علائم و شدت آنها در بیماران مختلف ممکن است متفاوت باشد. همچنین، بیماران ممکن است دوره‌هایی را تجربه کنند که در آنها هیچ علامتی وجود ندارد (دوره بهبودی).

فردانی که بیشتر در معرض خطر ابتلا به بیماری کرون قرار می‌گیرند عبارتند از:

1. سن: بیماری کرون در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما جوانان بیشتر در خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند. بیشترین تشخیص بیماری کرون در افراد زیر ۳۰ سال داده می‌شود.

2. قومیت: این بیماری می‌تواند همه انسان‌ها را تحت تأثیر قرار دهد، اما سفیدپوستان به طور کلی بیشتر در معرض خطر قرار دارند، به خصوص افراد یهودی اروپای شرقی (اشکنازی). با این حال، بروز بیماری کرون در جامعه سیاهپوستان ساکن در آمریکای شمالی و بریتانیا در حال افزایش است.

3. سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده‌ی نزدیک مانند والدین، خواهر یا برادر یا فرزندان، به این بیماری مبتلا باشند، خطر ابتلا برای شما بیشتر است. تقریباً یکی از هر ۵ نفر مبتلا به بیماری کرون در خانواده‌ای با عضوی مبتلا قرار دارد.

4. سابقه سیگار کشیدن: سیگار کشیدن از عوامل خطر قابل کنترل برای ابتلا به بیماری کرون است. سیگار کشیدن همچنین باعث تشدید بیماری کرون و افزایش خطر آن در جراحی می‌شود.

5. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی: مصرف داروهایی مانند ایبوپروفن، ناپروکسن سدیم، دیکلوفناک سدیم و غیره، می‌تواند منجر به التهاب روده شده و بیماری کرون را تشدید کند، اگرچه این داروها به تنهایی عامل ابتلا به بیماری کرون نیستند.

مهم است بدانید که این فاکتورها تنها عواملی هستند که ممکن است خطر ابتلا به بیماری کرون را افزایش دهند و برای هر فرد ممکن است متفاوت باشد. در هر صورت، رعایت توصیه‌های بهداشتی و ایجاد سبک زندگی سالم می‌تواند به کاهش خطر ابتلا کمک کند.

تشخیص بیماری کرون به طریقه‌های زیر انجام می‌شود:

۱. معاینه فیزیکی: پزشک در ابتدا معاینه‌ای استاندارد بر روی بدن شما انجام می‌دهد. او با شما در مورد سلامت کلی، رژیم غذایی، سابقه خانوادگی و برنامه روزانه‌تان صحبت می‌کند.

۲. سوابق پزشکی: پزشک ممکن است سوابق پزشکی شما را بررسی کند و سوابق بیماری‌های قبلی نیز مهم است.

۳. آزمایشات تشخیصی: پزشک ممکن است آزمایشات آزمایشگاهی را تجویز کند تا علائم بیماری کرون را بررسی کند و سایر شرایط پزشکی محتمل را رد کند. این آزمایشات می‌توانند شامل آزمایش خون و آزمایش مدفوع باشند.

۴. عکسبرداری: در برخی موارد، پزشک ممکن است عکسبرداری با استفاده از اشعه ایکس از دستگاه گوارش شما توصیه کند. این عکسبرداری می‌تواند شامل عکسبرداری از دستگاه گوارش فوقانی و تحتانی باشد. برخی از این آزمایش‌ها ممکن است از ماده شیمیایی حاجب استفاده کنند تا تصاویر واضحتری از دستگاه گوارش به دست آید.

۵. حضور فرد اعتمادبخش: بهتر است یک عضو خانواده یا دوست اعتمادبخش را در قرار ملاقات با پزشک همراهی کنید. این کار می‌تواند به شما در کاهش استرس کمک کند و در آینده به یادآوری صحبت‌ها و اطلاعات پزشک کمک کند.

در نهایت، پزشک می‌تواند بر اساس نتایج معاینه و آزمایشات تشخیصی، تشخیص نهایی را برای شما قرار دهد و درمان مناسب را توصیه کند. در صورتی که شما یا عزیزانتان علائمی را تجربه می‌کنید که ممکن است به بیماری کرون مربوط شود، بهتر است به زودی به پزشک خود مراجعه کنید.

پزشک ممکن است برای بررسی دقیق داخل دستگاه گوارش و روده شما، آزمایشات بیشتری را توصیه کند. این آزمایش‌ها معمولاً در یک محیط سرپایی انجام می‌شوند و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی مراقب خواهند بود تا هر گونه ناراحتی را برای شما به حداقل برسانند. این آزمایشات شامل موارد زیر است که برای تشخیص کرون استفاده می‌شوند:

1. آندوسکوپی: در این روش، پزشک با استفاده از یک دوربین کوچک نصب شده در انتهای یک لوله روشن، داخل روده بزرگ را برای مشاهده دقیق بررسی می‌کند.

2. بیوپسی: پزشک ممکن است در حین انجام کولونوسکوپی یا آندوسکوپی، از این روش برای برداشت قطعه‌ای کوچک از بافت داخل روده شما جهت آزمایش و تجزیه و تحلیل بیشتر استفاده کند.

3. کروموندوسکوپی: در این روش، پزشک از طریق کولونوسکوپی برای بررسی پولیپ‌ها یا تغییرات پیش سرطانی استفاده می‌کند.

4. تصویربرداری روده کوچک: این آزمایشات برای بررسی بخش‌هایی از روده که با استفاده از کولونوسکوپی یا آندوسکوپی قابل مشاهده نیستند، استفاده می‌شوند. در این آزمایشات، با استفاده از مواد نوشیدنی که قابل مشاهده است، مثل پرتو ایکس فلوروسکوپی، اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) یا اسکن تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)، بخش‌های مورد نظر روده تصویربرداری می‌شوند.

اگر پزشک شما آزمایشی را توصیه کرده و شما نگرانی یا ترسی دارید، بهتر است با پزشک خود درباره این مسئله صحبت کنید تا او شما را راهنمایی کند و نگرانی‌های شما را برطرف کند.

پزشک شما ممکن است به شما پیشنهاد دهد که برای مشاهده دقیق داخل روده بزرگ، از یک روش به نام آندوسکوپی استفاده کنید. در این روش، یک دوربین کوچک در انتهای یک لوله روشن نصب می‌شود و پزشک می‌تواند داخل روده شما را بررسی کند.

عوارض بیماری کرون می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

1. انسداد روده: بیماری کرون می‌تواند به ضخامت دیواره روده منجر شود. در طول زمان، این ضخامت می‌تواند روده را باریک کند و باعث مسدود شدن روده شود. این مسدودیت می‌تواند جزئی یا کامل باشد و باعث متوقف شدن حرکت غذا و مدفوع در روده می‌شود.

2. فیستول: در بیماری کرون، التهاب می‌تواند از دیواره روده عبور کند و تونل‌های غیرطبیعی به نام فیستول ایجاد کند. فیستول‌ها معمولاً میان دو اندام یا بین روده و بیرون بدن شکل می‌گیرند و ممکن است عفونتی شوند.

3. آبسه‌ها: التهابی که از دیواره روده عبور می‌کند، می‌تواند منجر به ظهور آبسه‌ها شود. آبسه‌ها حفره‌های دردناک، آبشاری و التهابی هستند.

4. شقاق مقعد: شقاق مقعد به پارگی‌های کوچک در مقعد اطلاق می‌شود که ممکن است باعث خارش، درد یا خونریزی شوند.

5. زخم‌ها: التهاب در هر نقطه‌ای از دستگاه گوارش می‌تواند باعث ایجاد زخم و جراحت در دهان، روده، مقعد یا منطقه میان دوراه شود.

6. سوء تغذیه: بیماری کرون می‌تواند منجر به سوء تغذیه شود. در این حالت، بدن نمی‌تواند مقدار کافی از ویتامین‌ها، مواد معدنی و مواد غذایی مورد نیاز را دریافت کند که برای حفظ سلامت بافت‌ها و اندام‌های سالم ضروری است.

7. التهاب در مناطق دیگر بدن: علاوه بر دستگاه گوارش، ممکن است التهاب در مفاصل، چشم‌ها و پوست شما نیز رخ دهد.

لطفاً توجه داشته باشید که این توضیحات فقط مربوط به برخی ازعوارض بیماری کرون است و ممکن است عوارض دیگری نیز وجود داشته باشد که در اینجا ذکر نشده‌اند. بهتر است با پزشک خود درباره عوارض محتمل و مشکلات مربوط به بیماری کرون صحبت کنید.

درمان بیماری کرون برای هر فرد به وابستگی به علائم و شدت آن متفاوت است. درمان کودکان هدف آن افزایش زمان بین تشدید علائم، حفظ دوره بهبودی و مدیریت عوارض بیماری کرون است. پزشک ممکن است یک یا چند روش درمانی زیر را توصیه کند:

1. آنتی بیوتیک‌ها: آنتی بیوتیک‌ها می‌توانند عفونت را درمان کنند و از پیشرفت آن جلوگیری کنند. در صورت بروز عفونت شدید، ممکن است آبسه یا فیستول شکل گیرد.

2. داروهای ضد اسهال: مصرف داروهایی مانند لوپرامید می‌تواند اسهال شدید را کنترل کند.

3. بیولوژیک‌ها: این داروها شامل آنتی بادی‌های مونوکلونال هستند که به منظور کاهش پاسخ ایمنی بدن استفاده می‌شوند.

4. استراحت روده: پزشک ممکن است توصیه کند تا برای مدتی بدون مصرف غذا و نوشیدنی، استراحت کنید تا روده‌های شما فرصت بهبود داشته باشند. در این مدت، ممکن است تغذیه مایعات را از طریق ورید تامین کنید.

5. کورتیکواستروئیدها: مصرف کورتیزون، پردنیزون و سایر کورتیکواستروئیدها می‌تواند التهاب ناشی از بیماری خودایمنی را کاهش دهد.

6. تعدیل کننده‌های ایمنی: این داروها با سرکوب سیستم ایمنی بیش فعال، التهاب را کاهش می‌دهند. به عنوان مثال، آزاتیوپرین و سیکلوسپورین از این دسته داروها هستند.

توجه داشته باشید که این توصیه‌ها عمومی بوده و بسته به شرایط و نیازهای هر فرد ممکن است تغییر کند. بهتر است با پزشک خود درباره روش‌های درمانی مخصوص به شما صحبت کنید.

جراحی: جراحی درمان کامل بیماری کرون نیست، اما می‌تواند به درمان عوارض آن کمک کند. ممکن است برای رفع مشکلاتی مانند سوراخ‌های روده، انسداد یا خونریزی نیاز به جراحی وارد شود.

رژیم غذایی: مصرف غذا به تنهایی عامل ایجاد بیماری کرون نیست، اما می‌تواند باعث عود بیماری شود. بنابراین، بیماران مبتلا به کرون باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنند. البته، نوع و شدت بیماری می‌تواند در افراد مختلف متفاوت باشد. برخی افراد نیاز به رژیم غذایی با فیبر و پروتئین بالا دارند، در حالی که برای دیگران، مصرف مواد غذایی حاوی فیبر بالا مانند میوه‌ها و سبزیجات ممکن است بر روی دستگاه گوارش تحریک کننده باشد. در این صورت، استفاده از رژیم غذایی با پسماند کم ممکن است لازم باشد.

درمان‌های طبیعی: برخی درمان‌های طبیعی نیز برای بیماران مبتلا به کرون مفید تلقی می‌شوند. استفاده از پروبیوتیک‌ها، پری‌بیوتیک‌ها، روغن ماهی، مکمل‌ها، آلوئه ورا و طب سوزنی از جمله این درمان‌های طبیعی هستند.

برای پیشگیری از ابتلا به بیماری کرون، متاسفانه هیچ راهکاری وجود ندارد. اما سبک زندگی سالم می‌تواند به کاهش علائم بیماری و کوتاهتر شدن دوره عود آن کمک کند. پزشکان معمولاً توصیه‌های زیر را مطرح می‌کنند:

1. سیگار نکشید: سیگار آسیب‌های جدی به سیستم تنفسی و ایمنی بدن وارد می‌کند و ممکن است عوارض بیشتری به علت بیماری کرون در افراد داشته باشد. بنابراین بهتر است از سیگار خودداری کنید.

2. رژیم غذایی سالم: مصرف یک رژیم غذایی کم چرب و سالم می‌تواند به حفظ سلامتی و کاهش عوارض بیماری کرون کمک کند. مصرف مواد غذایی غنی از فیبر و میوه‌ها و سبزیجات تازه نیز توصیه می‌شود.

3. تمرین منظم: انجام تمرینات و ورزش‌های منظم می‌تواند به بهبود عمومی بدن و تقویت سیستم ایمنی کمک کند. البته قبل از شروع هرگونه فعالیت ورزشی، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

4. مدیریت استرس: استرس می‌تواند تأثیر بدی بر روی سلامت عمومی داشته باشد و باعث تشدید عوارض بیماری کرون شود. بنابراین، تمرکز بر مدیریت استرس و استفاده از روش‌های آرامش بخش مانند مدیتیشن یا یوگا مفید است.

در مورد تشدید شدن بیماری کرون با افزایش سن، با پیشرفت‌های درمانی اخیر در بیماری‌های التهابی روده، امروزه زندگی بلندتر، خوشبخت‌تر و با کیفیت‌تر برای افراد مبتلا به بیماری کرون ممکن است باشد. با این حال، نزدیک شدن به سن پیری نیازمند تأمل در مدیریت بیماری IBD و تغییر استراتژی درمانی با توجه به افزایش سن است.

اگر تازه تشخیص بیماری کرون دریافت کرده‌اید (که درصد 23 از افراد مبتلا به IBD در سن 60 سالگی یا بیشتر اتفاق می‌افتد)، یک مطالعه انجام شده در سوئد و در فوریه 2018 در مجله Gastroenterology منتشر شده است که نشان می‌دهد برای افراد مسن نسبت به افراد جوان‌تر در مدیریت بیماری کرون نکات خاصی وجود دارد. به عنوان مثال، افراد مسن ممکن است همزمان با بیش از یک بیماری مبارزه کنند و چندین دارو مصرف کنند که ممکن است تأثیری بر درمان کرون در آنها داشته باشد. همچنین، با افزایش سن، خود بیماری کرون نیز ممکن است تغییر کند؛ علائم ممکن است بدتر شوند، کاهش یابند و یا حتی بتوانند به شکل‌های مختلفی در بیمار ظاهر شوند.

بنابراین، افراد مسنی که با بیماری کرون دست و پنجه نرم می‌کنند، باید به ۷ توصیه مهم زیر توجه کنند:

1. توجه به شرایط بهداشتی: سعی کنید سایر شرایط بهداشتی خود را تحت کنترل نگه دارید و همه توصیه‌های بهداشتی را رعایت کنید.

2. مراقب واکنش‌ها و تداخلات دارویی باشید: در مصرف داروها دقت کنید و از تداخلات ممکن با داروهای دیگر آگاهی داشته باشید.

3. توجه به علائم شعله ور شدن بیماری: آگاه باشید که علائم بیماری کرون ممکن است در افراد مسن به شکل‌های متفاوتی ظاهر شوند.

4. مراجعه مجدد به پزشک: اگر علائم شما تغییر کنند یا بهبود یابند، حتماً مجدداً به پزشک خود مراجعه کنید.

5. بررسی بیماری‌های همزمان: مطمئن شوید که بیماری کرون شما سایر بیماری‌هایی که ممکن است درگیر آنها باشید را پنهان نمی‌کند.

6. رژیم غذایی سالم: از یک رژیم غذایی سالم استفاده کنید و به سوء تغذیه دقت کنید.

7. مراقبت از دهان و دندان: به بهداشت دهان و دندان خود توجه ویژه‌ای داشته باشید.

به تازگی، مقاله‌ای در مجله Digestion در سپتامبر 2020 منتشر شده است که به مبحث بیماری کرون در افراد مسن پرداخته است. طبق این مقاله، افراد مسن کمتر از افراد جوان در دوره‌ی عود بیماری مبتلا به درد شکم، اسهال و کم خونی می‌شوند. اما، احتمال کاهش وزن، تب و یبوست در آنها بیشتر است. هانوئر، نویسنده مقاله، بیان کرده است که بیماری کرون ممکن است در افراد مسن علائم خفیف‌تری ایجاد کند. اما، باید توجه داشت که این بیماری همچنان می‌تواند عوارضی مشابه با عوارضی که افراد جوانتر ممکن است تجربه کنند، از جمله زخم روده، انسداد روده و خطر بالاتر ابتلا به سرطان روده بزرگ، را ایجاد کند. فرکانس شعله ور شدن بیماری کرون (یعنی فواصل بین دوره‌های عود بیماری) نیز ممکن است به مدت زمان بیماری بستگی داشته باشد. بر اساس یک بررسی منتشر شده در ماه مه 2019 در مجله Drugs & Aging، به نظر می‌رسد افرادی که در سنین بالاتر تشخیص بیماری کرون می‌گیرند، نسبت به افراد جوان‌تر یا افراد بالای 60 سال که در سنین پایین‌تر تشخیص داده می‌شوند، نرخ پیشرفت بیماری کمتری دارند.

در نتیجه، بیماری کرون یک بیماری مزمن است که خطرات و عوارض جدی را برای افراد مبتلا به آن ایجاد می‌کند. با این حال، با استفاده از درمان های مناسب، رعایت سبک زندگی سالم و رژیم غذایی مناسب، می‌توان کیفیت زندگی افراد مبتلا به بیماری کرون را بهبود بخشید. همچنین، پیگیری دقیق و مداوم از سوی پزشکان نیز در مدیریت این بیماری بسیار مهم است.

منبع:
مقاله منتشر شده در مجله Digestion، سپتامبر 2020