لوپوس چیست؟چگونه با تغذیه مناسب لوپوس را درمان کنیم؟

لوپوس یک بیماری مزمن است که می‌تواند به التهاب و درد در هر قسمت از بدن منجر شود. در این بیماری، سیستم ایمنی بدن به جای حمله به بافت‌های بیمار، به بافت‌های سالم حمله می‌کند. تحقیقات اخیر در زمینه لوپوس و تغذیه بسیاری از مطالب را منتشر کرده‌اند. اهمیت ویژه‌ای دارد که لوپوس اغلب بافت‌های پوست، مفاصل و… را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

بیماری لوپوس یک بیماری مزمن است که می‌تواند در هر قسمت از بدن منجر به التهاب و درد شود. این بیماری یک نوع بیماری خود ایمنی است، به این معنی که سیستم ایمنی بدن به جای مبارزه با بافت‌های بیمار، به بافت‌های سالم حمله می‌کند. تحقیقات اخیر در زمینه لوپوس و تغذیه مقالات زیادی را منتشر کرده‌اند. لوپوس اغلب بافت‌های پوست، مفاصل و اندام‌های داخلی مانند کلیه و قلب را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به همین دلیل می‌تواند علائم مختلفی داشته باشد. در این مقاله، ما به معرفی لوپوس، علائم و عوارض آن، عوامل ابتلا، غذاهای مفید و مضر، روش‌های تشخیص و درمان آن می‌پردازیم. با ما همراه باشید.

لوپوس یک بیماری است که زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به بافت‌ها و اندام‌های خود حمله کند. علل ابتلا به لوپوس شامل عفونت‌ها، تماس با نور خورشید، مصرف مواد مخدر و تنش‌ها هستند. اما تنها وجود استعداد ژنتیکی برای ابتلا به لوپوس، به معنای قطعیت ابتلا نیست.

لوپوس اریتماتوی سیستمیک یا SLE، شکل رایج‌ترین لوپوس است و بر روی بسیاری از اندام‌ها، به‌ویژه پوست، مفاصل و کلیه‌ها تأثیر می‌گذارد. لوپوس پوست نیز به سه نوع تقسیم می‌شود: لوپوس حاد جلدی، لوپوس اریتماتوی پوستی مزمن یا DLE و لوپوس اریتماتوی پوستی تحت حاد. تشخیص این نوع لوپوس گاهی نیاز به بیوپسی پوست دارد، زیرا هر نوع تغییرات و الگوهای خاصی را دارد.

لوپوس اریتماتوی پوستی مزمن یا DLE، علامت اصلی آن بثورات پوستی است که ممکن است اسکارهای بزرگی را در پوست به جا بگذارد. این بیماری معمولاً روی صورت، گردن و پوست سر ظاهر می‌شود، اما ممکن است در مناطق دیگری مانند گوش‌ها یا داخل آن‌ها و در برخی موارد کمتر روی بالاتنه نیز ظاهر شود. در این بیماری، نواحی پوسته‌دار به آرامی در لبه‌ها گسترش می‌یابند و سپس بهبود می‌یابند. سپس، پوست تغییر رنگ می‌کند و جای زخم فرورفته باقی می‌ماند. DLE روی پوست سر ممکن است باعث ریزش موهای دائمی شود. این نوع لوپوس بیشتر در افراد سیگاری و افرادی با نژاد آفریقایی آمریکایی دیده می‌شود.

لوپوس اریتماتوز ناشی از دارو یک نوع دیگر از لوپوس است که به دنبال استفاده از برخی داروها ایجاد می‌شود. این نوع لوپوس تفاوتی با SLE دارد و به تحریک مصرف برخی داروهای تجویزی برمی‌گردد. علایم لوپوس ناشی از دارو مشابه SLE است و شامل التهاب مفاصل و بافتهای اطراف ریه می‌شود. برخی از داروهایی که بیشتر ارتباط دارند با:

– هیدرالازین (با کاربرد نادر برای فشار خون بالا)
– پروکائین آمید (با کاربرد نادر در درمان ریتم نامنظم قلب)
– ایزونیازید (درمان سل)
– مینوسیکلین (درمان آکنه)
– ضد-TNF (درمان آرتریت روماتوئید، آرتریت پسوریاتیک و اسپوندیلوآرتروپاتی)

این داروها به عنوان عوامل مرتبط با لوپوس ناشی از دارو شناخته می‌شوند.

لوپوس نوزادی یک بیماری نادر است که در نوزادان زنانی که آنتی بادی‌های ضد رو و ضد لا را دارند، رخ می‌دهد. این آنتی بادی‌های مادر بر روی سیستم هدایت قلب جنین تأثیر می‌گذارند. هنگام تولد، نوزاد ممکن است با بروز آفت‌های پوستی، مشکلات کبدی یا کاهش سلول‌های خونی مواجه شود. در هر صورت، باید به هیچ عنوان لوپوس نوزادی و تغذیه نوزادان و کودکان نادیده گرفته نشود.

علایم لوپوس چیست؟
افراد بسیاری که از لوپوس رنج می‌برند، تجربه کاهش اشتها، عادات غذایی ناسالم یا انرژی کم، کاهش یا افزایش وزن را دارند. در صورت بروز این علائم، باید با پزشک مشورت شود. بنابراین توجه به لوپوس و تغذیه بسیار مهم است. باید توجه داشت که هیچ دو مورد لوپوس دقیقاً شبیه هم نیستند. علائم و نشانه‌ها می‌توانند به صورت ناگهانی یا آرام آرام ظاهر شوند و می‌توانند خفیف یا شدید و موقت یا دائمی باشند. اکثر افراد مبتلا به لوپوس نسخه خفیفی از بیماری دارند که با دوره‌هایی به نام شعله‌ور شدن تشخیص داده می‌شود. زمانی که علائم و نشانه‌ها تشدید می‌شوند، سپس بهبود یافته و یا حتی ممکن است برای مدتی کاملاً ناپدید شوند. علائم و نشانه‌های لوپوس که تجربه می‌کنید، به سیستم بدنی که تحت تأثیر این بیماری قرار گرفته است بستگی دارد. شایع‌ترین علائم و نشانه‌های این بیماری عبارتند از:

– بروز آفت‌های قرمز و شکل پروانه‌ای بر روی بینی، گونه‌ها و سایر نقاط بدن
– خستگی
– تب
– درد، سفتی و تورم مفاصل
– ریزش مو
– ضایعات پوستی که با قرار گرفتن در معرض نور خورشید بدتر می‌شوند
– رنگی شدن سفید یا آبی انگشتان دست و پا در معرض سرما یا در دوره‌های استرس زا
– تنگی نفس
– درد قفسه سینه
– خشکچشم
– سردرد، گیجی و از دست دادن حافظه
– لکه‌های قرمز برجسته روی پوست
– حساسیت به نور
– زخم در دهان یا بینی
– التهاب در پوشش داخلی قلب یا ریه
– تشنج یا مشکلات عصبی دیگر
– وجود پروتئین بیش از حد در ادرار
– تعداد کم سلول‌های خونی
– وجود آنتی بادی‌های خاص در خون (نتایج آزمایش خونی به نام آزمایش ANA نشان می‌دهد که فرد ممکن است آنتی بادی‌های “ضدهسته” زیادی داشته باشد).

شایع‌ترین علائم و نشانه‌های لوپوس عبارتند از بثورات قرمز و پروانه‌ای شکل روی بینی و گونه‌ها یا سایر نقاط بدن. لوپوس به عنوان یک بیماری خودایمنی رخ می‌دهد که زمانی اتفاق می‌افتد که سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم حمله می‌کند. عوامل مختلفی می‌توانند منجر به ابتلا به لوپوس شوند. به‌طور کلی، فرض می‌شود که ترکیب ژنتیک و محیط می‌تواند عامل ایجاد لوپوس باشد. ممکن است افراد دارای تمایل ارثی به لوپوس در تماس با محرک‌های محیطی مرتبط با این بیماری مبتلا شوند. با این حال، علت این بیماری هنوز به‌طور کامل مشخص نشده است. برخی از محرک‌های بالقوه شامل نور خورشید، عفونت و داروها می‌باشند. قرار گرفتن در معرض نور خورشید ممکن است باعث ایجاد ضایعات پوستی لوپوس شود و در افراد مستعد پاسخ داخلی ایجاد کند. همچنین، عفونت می‌تواند باعث شروع یا عود لوپوس در برخی افراد شود. برخی از داروها نیز می‌توانند لوپوس را تحریک کنند، به‌طور معمول با قطع مصرف دارو، افراد بهبود می‌یابند. عواملی که ممکن است خطر ابتلا به لوپوس را افزایش دهند شامل جنسیت (زنان شایع‌تر هستند)، سن (معمولاً در سنین ۱۵ تا ۴۵ سالگی تشخیص داده می‌شود) و نژاد (در آمریکایی‌های آفریقایی تبار، اسپانیایی تبار‌ها و آسیایی – آمریکایی‌ها شایع‌تر است) می‌باشند.

در سراسر ایالات متحده، تقریباً ۱.۵ میلیون نفر مبتلا به لوپوس هستند. این بیماری اشکال مختلفی دارد، اما شایع‌ترین نوع آن لوپوس اریتماتوز سیستمیک (SLE) است. در این بیماری، سیستم ایمنی بدن نمی‌تواند مهاجمان خارجی را از بافت‌های سالم تشخیص دهد و به‌طور نادرست به بافت‌های سالم حمله کرده و آن‌ها را تخریب می‌کند. این منجر به التهاب و درد در اندر صورت بروز علائم لوپوس، بهتر است به پزشک خود مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب انجام شود. پزشک شما ممکن است از روش‌های مختلف برای تشخیص لوپوس استفاده کند، از جمله:

۱. بررسی علائم و نشانه‌ها: پزشک شما می‌تواند در مورد علائمی که شما تجربه می‌کنید، سوال بپرسد و اطلاعات جامعی درباره تاریخچه پزشکی شما جمع آوری کند.

۲. آزمایش خون: آزمایش خون ممکن است برای تشخیص لوپوس انجام شود. این آزمایش می‌تواند علائم التهاب را نشان دهد، از جمله وجود آنتی‌بادی‌های خاص که معمولاً در افراد مبتلا به لوپوس یافت می‌شوند.

۳. آزمایش ادراکی: برخی از آزمایش‌های خاص می‌توانند برای ارزیابی تأثیر لوپوس بر سیستم عصبی مرکزی و عملکرد ادراکی استفاده شوند.

۴. آزمایش پوست: در صورت وجود ضایعات پوستی، آزمایش قطعه‌برداری پوست می‌تواند انجام شود تا تشخیص دقیق‌تری درباره وضعیت پوست و مشخصات لوپوس بدهد.

با توجه به نتایج این آزمایش‌ها و بررسی‌های بالینی، پزشک می‌تواند تشخیص نهایی را قرار دهد و برنامه درمانی مناسب را تعیین کند. لوپوس در حالت‌های مختلف قابل درمان است و درمان ممکن است شامل داروها برای کاهش التهاب، کنترل علائم، و تقویت سیستم ایمنی شما باشد. همچنین ممکن است رژیم غذایی و تغییر سبک زندگی نیز به شما کمک کند. برنامه درمانی شما بستگی به نوع و شدت لوپوس، علائم شما و وضعیت عمومی شما دارد.

افراد بسیاری که از لوپوس فعال رنج می‌برند، عموماً علائمی مانند تب، کاهش وزن و خستگی را تجربه می‌کنند. آگاهی از نوع بیماری لوپوس و ارتباط آن با تغذیه فرد نقش مهمی در بهبود بیماری دارد. همچنین، وقتی سیستم ایمنی بدن به یک عضو یا منطقه خاصی حمله می‌کند، مشکلات خاصی به وجود می‌آید. این مناطق عبارتند از:

1. پوست: برخی از بیماران لوپوس، قرمز شدن و ظاهر ترک‌ها روی گونه‌ها و پلکان بینی خود را تجربه می‌کنند. مشکلات دیگر پوستی شامل بروز قرمزی و تشکیل زخم‌های بزرگ و دایره‌ای است که ممکن است آسیب ببیند. بروز آفت‌های پوستی معمولاً با تماس با نور خورشید شدیدتر می‌شود.

2. مفاصل: آرتریت در افراد مبتلا به لوپوس بسیار شایع است. این مشکل ممکن است به مدت چند روز یا به صورت دائمی باشد.

3. کلیه‌ها: درگیری کلیه در افراد مبتلا به لوپوس می‌تواند تهدیدی جدی برای زندگی باشد. نشانه‌های اولیه بیماری کلیوی از طریق آزمایش ادرار قابل تشخیص هستند. اگر بیماران لوپوس علائمی مانند آرتریت، ظاهر آفت‌ها، تب و کاهش وزن داشته باشند، حتماً باید به پزشک مراجعه کنند.

4. خون: افراد مبتلا به لوپوس ممکن است کاهش خطرناکی در تعداد گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید یا پلاکت‌ها داشته باشند. در بسیاری از مواقع، هنگامی که خون درگیر است، هیچ علامتی مشاهده نمی‌شود، اما برخی علائم مانند خستگی، عفونت جدی یا کبودی ناشی از ضعف خون ممکن است وجود داشته باشد.

5. مغز: درگیری با مغز در لوپوس به ندرت رخ می‌دهد، اما می‌تواند علائمی مانند گیجی، افسردگی، تشنج و در صورت نادر، سکته را ایجاد کند.

6. قلب و ریه‌ها: لوپوس می‌تواند باعث التهاب بافت‌هایی شکه قلب و ریه‌ها را احاطه می‌کنند شود. بیماران ممکن است درد قفسه سینه، ضربان قلب نامنظم و تجمع مایع در اطراف ریه‌ها و قلب تجربه کنند.

با توجه به اینکه لوپوس ممکن است چندین اندام مهم را تحت تاثیر قرار داده و عوارض جدی ایجاد کند، استفاده از یک رویکرد تیمی و چند رشته‌ای برای تشخیص به موقع و درمان مناسب این بیماری ضروری است.

تشخیص لوپوس دشوار است، زیرا علائم و نشانه‌های آن از فردی به فرد دیگر متفاوت است. همچنین، علائم و نشانه‌های لوپوس ممکن است در طول زمان تغییر کند و با بسیاری از اختلالات دیگر همپوشانی داشته باشد. به همین دلیل، برای تشخیص لوپوس، ترکیبی از آزمایش خون و ادرار، علائم و نشانه‌ها، و معاینه فیزیکی استفاده می‌شود.

آزمایش خون و ادرار شامل شمارش کامل تعداد گلبول‌های قرمز، گلبول‌های سفید و پلاکت‌ها است. همچنین، میزان هموگلوبین و پروتئین در گلبول‌های قرمز نیز اندازه‌گیری می‌شود. نتایج این آزمایش ممکن است نشان‌دهنده کم‌خونی، کاهش تعداد گلبول‌های سفید یا پلاکت خون باشد.

آزمایش سرعت رسوب گلبول‌های قرمز نیز می‌تواند به تشخیص لوپوس کمک کند. این آزمایش میزان ته نشین شدن گلبول‌های قرمز خون را در یک ساعت تعیین می‌کند. اگر سرعت رسوب بالاتر از حد طبیعی باشد، ممکن است نشان‌دهنده وجود بیماری سیستمیک مانند لوپوس باشد.

بررسی عملکرد کلیه‌ها و کبد نیز از طریق آزمایش خون انجام می‌شود. لوپوس می‌تواند این اندام‌ها را تحت تاثیر قرار دهد.

آزمایش ادرار نیز می‌تواند مفید باشد. بررسی نمونه ادرار ممکن است نشان دهد که سطح پروتئین یا گلبول‌های قرمز خون در ادرار افزایش یافته است، که ممکن است به دلیل تاثیر لوپوس بر کلیه‌ها باشد.

آزمایش آنتی بادی ضدهسته‌ای (ANA) نیز انجام می‌شود. اکثر افراد مبتلا به لوپوس تست ANA مثبت دارند، اما این تست نمی‌تواند به تنهایی لوپوس را تشخیص دهد. در صورتی که تست ANA مثبت باشد، پزشک ممکن است آزمایش آنتی بادی‌های خاص‌تری را توصیه کند تا تشخیص دقیق‌تری برای لوپوس بررسی شود.

در صورتی که پزشک فکر کند لوپوس تأثیری بر ریه یا قلب فرد دارد، ممکن است این موارد را پیشنهاد کند:

– انجام اشعه ایکس قفسه سینه: با استفاده از این تصویربرداری، سایه‌های غیرطبیعی در عکس قفسه سینه قابل مشاهده هستند که نشان‌دهنده وجود مایع یا التهاب در ریه‌ها است.

– اکوکاردیوگرام: این آزمایش از امواج صوتی برای بررسی مشکلات دریچه‌ها و بخش‌های دیگر قلب استفاده می‌کند.

– بیوپسی: لوپوس می‌تواند باعث آسیب به کلیه‌ها شود و به تناسب نوع آسیب، درمان‌های متفاوتی لازم است. در برخی موارد، آزمایش نمونه کوچکی از بافت کلیه برای تعیین بهترین درمان ضروری است. همچنین، بیوپسی پوست نیز برای تأیید تشخیص لوپوس در مورد تأثیر روی پوست مفید است.

به علاوه، لوپوس می‌تواند اثراتی بر روی بسیاری از بخش‌های بدن داشته باشد. عوارض ابتلا به لوپوس شامل موارد زیر است:

– کلیه‌ها: نارسایی کلیه یکی از عوامل اصلی مرگ و میر در افراد مبتلا به لوپوس است.

– مغز و سیستم عصبی مرکزی: اگر لوپوس تأثیری بر روی مغز داشته باشد، می‌تواند منجر به سردرد، سرگیجه، تغییرات رفتاری، مشکلات بینایی، مشکلات حافظه و حتی سکته مغزی یا تشنجات شود.

– خون و رگ‌های خونی: کاهش تعداد گلبول‌های قرمز سالم (کم خونی)، التهاب رگ‌های خونی و افزایش خطر خونریزی یا لخته شدن خون نیز از عوارض لوپوس هستند.

– ریه: لوپوس می‌تواند التهابی در پوشش حفره قفسه سینه ایجاد کرده و منجر به تنفس دردناک، خون‌ریزی در ریه‌ها و ذات‌الریه شود.

– قلب: لوپوس می‌تواند به التهاب عضله قلب، شریان‌ها یا غشای قلب، بیماری‌های قلبی عروقی و حملات قلبی منجر شود.

– عفونت: افراد مبتلا به لوپوس نسبت به عفونت‌ها حساسیت بیشتری دارند، زیرا هاز نظر بیماری و همچنین درمان‌های مربوطه می‌توانند سیستم ایمنی بدن را ضعیف کنند.

– سرطان: ابتلا به لوپوس خطر ابتلا به سرطان را اندکی افزایش می‌دهد.

– مرگ بافت استخوانی: این شرایط وقتی رخ می‌دهد که خونرسانی به استخوان کاهش یابد و معمولاً منجر به شکستگی‌های کوچک در استخوان و فروپاشی آن می‌شود.

– عوارض بارداری: زنان مبتلا به لوپوس در معرض خطر سقط جنین، فشار خون بالا در دوران بارداری و زایمان زودرس قرار دارند. بنابراین، آگاهی از نقش لوپوس و تغذیه در دوران بارداری بسیار مهم است.

زنانی که از لوپوس رنج می‌برند، با خطر سقط جنین و زایمان زودرس بیشتری روبرو هستند.

برای درمان لوپوس، تغذیه مناسب بسیار حائز اهمیت است. یکی از نکات مهم در این زمینه، مصرف غذاهایی است که حاوی کلسیم و ویتامین D غنی هستند. این مواد مغذی به حفظ استخوان‌ها در این بیماری کمک می‌کنند و باید به طور منظم در رژیم غذایی بیماران حضور داشته باشند. می‌توانید از موارد زیر استفاده کنید:

– شیر بدون چربی یا کم چرب
– ماست کم چرب و کم سدیم
– پنیر کم چرب
– شیر بدون لاکتوز
– شیر سویا
– شیر بادام
– آبمیوه‌های غنی شده با کلسیم و ویتامین D
– سبزیجات سبز تیره
– مکمل کلسیم با تجویز پزشک

بعضی از داروهای مورد استفاده در درمان لوپوس مانند لوپوس متوترکسات (روماترکس) ممکن است باعث اختلال در پردازش اسید فولیک توسط بدن شوند. به همین دلیل، ممکن است نیاز به مصرف بیشتری از این دارو از طریق رژیم غذایی وجود داشته باشد. مواد غذایی زیر شامل اسید فولیک هستند:

– سبزیجات سبز برگ
– میوه‌ها
– نان و غلات غنی شده
– مکمل اسید فولیک (لطفاً با مشاوره پزشک مصرف شود)

توصیه می‌شود قبل از مصرف هرگونه مکمل یا تغییر در رژیم غذایی، با پزشک خود مشورت کنید.

یکی از غذاهای مفید برای درمان لوپوس، سبزیجات برگ سبز هستند. برای مقابله با حالت تهوع و ناراحتی معده در لوپوس، می‌توانید از ترفندهای رژیمی زیر استفاده کنید:

1. اجتناب از غذاهای چرب، تند و اسیدی.
2. مصرف وعده‌های غذایی کوچک و مکرر، شامل غذاهای سریع الهضم مانند غلات خشک، نان‌ها، کراکرها و چوب شور.
3. در صورت استفاده از داروهای ضدالتهابی کورتیکواستروئیدی یا غیراستروئیدی، مصرف آن‌ها همراه با غذا می‌تواند کمک کننده باشد اگر باعث ناراحتی و سوزش معده شوند.
4. مصرف غذاهای کم نمک برای کاهش احتباس مایعات در بدن و کاهش فشار خون مفید است.
5. در نظر داشته باشید که لوپوس ممکن است با کاهش وزن یا افزایش وزن بیش از حد همراه باشد. کاهش وزن و کم‌اشتهایی می‌تواند ناشی از خود بیماری یا داروهایی باشد که باعث ناراحتی معده یا زخم دهان می‌شوند، و افزایش وزن ممکن است نتیجه کم تحرکی یا مصرف کورتیکواستروئیدهای مورد استفاده برای کنترل بیماری باشد.

همچنین، افراد مبتلا به لوپوس در معرض خطر بیشتری برای بیماری قلبی هستند. برای بهبود عوامل خطر بیماری قلبی، می‌توانید رژیم غذایی کم سدیم و سرشار از اسیدهای چرب امگا ۳ یا روغن ماهی را رعایت کنید. غذاهای غنی از اسیدهای چرب امگا ۳ عبارتند از: ماهی سالمون، ساردین، ماهی خال مخالی، ماهی تن، ماهی قزل آلا، گردو، روغن کانولا، روغن گردو و روغن بذر کتان.

در هر صورت، قبل از اعمال تغییرات در رژیم غذایی، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

غذاهایی که به التهاب بدن کمک می‌کنند، برای بیماران مبتلا به لوپوس ضرردهنده هستند. برای تغذیه درست در لوپوس، باید از مصرف غذاهای فرآوری شده و چرب کمتری خودداری کنید. این غذاها شامل موارد زیر هستند:

– غذاهای سرخ‌شده
– نان‌های صنعتی
– سوپ و سس‌های حاوی خامه
– گوشت قرمز
– چربی حیوانی
– فرآورده‌های گوشتی با فرآیند فرآوری
– لبنیات پرچرب مانند شیر کامل، خامه، پنیر، کره و بستنی

یک ماده غذایی خاص که برای بیماران لوپوس ممکن است مشکل‌ساز باشد، جوانه یونجه است. نقل‌قول بالا می‌گوید که قرص‌های یونجه ممکن است منجر به شعله‌ور شدن لوپوس یا علائم مشابه لوپوس شوند. این علائم شامل خستگی، درد عضلانی، مشکلات کلیوی و نتایج غیرطبیعی آزمایش خون می‌شوند. این مشکلات ممکن است به دلیل واکنش به اسید آمینه موجود در یونجه باشند. این اسید آمینه می‌تواند سیستم ایمنی بدن را فعال کرده و التهاب را در افراد مبتلا به لوپوس افزایش دهد. همچنین، مصرف سیر نیز ممکن است سیستم ایمنی بدن را به همان روش تحریک کند.

لازم است توجه کنید که تغذیه مناسب برای سلامت استخوان بیماران لوپوس نیز بسیار مهم است. برای افراد مبتلا به لوپوس، سلامت استخوان یک نگرانی خاص است، زیرا داروهای استفاده شده در درمان لوپوس – به ویژه کورتیکواستروئیدها – می‌توانند خطر ابتلا به پوکی استخوان را افزایش دهند.

فرآورده‌های گوشتی فرآوری شده، مانند سوسیس و کالباس، برای افراد مبتلا به لوپوس مضر هستند.

درمان لوپوس روش‌های مختلفی دارد. اگرچه درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، اما بهبود نسبی می‌تواند بسته به علائم و نشانه‌های هر فرد و نظر پزشک متفاوت باشد. در برخی موارد، تغییر در دوز دارو یا استفاده از داروهای متفاوت در طول درمان ضروری است. برخی از داروهایی که برای کنترل لوپوس استفاده می‌شوند عبارتند از:

– داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAID): مانند ناپروکسن سدیم و ایبوپروفن که ممکن است برای کاهش درد، تورم و تب مرتبط با لوپوس استفاده شوند. عوارض جانبی NSAID‌ها می‌تواند شامل خونریزی معده، مشکلات کلیوی و افزایش خطر مشکلات قلبی باشد.

– داروهای ضدمالاریا: مانند هیدروکسی کلروکین (Plaquenil) که بر سیستم ایمنی بدن تأثیر می‌گذارد و می‌تواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری لوپوس کمک کند. عوارض جانبی آن شامل ناراحتی معده و به ندرت آسیب به شبکیه چشم است.

– کورتیکواستروئیدها: مانند پردنیزولون و سایر انواع کورتیکواستروئیدها که می‌توانند با التهاب لوپوس مقابله کنند. دوزهای بالای استروئیدها، مانند متیل پردنیزولون (Medrol)، اغلب برای کنترل بیماری‌های جدی که کلیه‌ها و مغز را درگیر می‌کند، استفاده می‌شود. عوارض جانبی شامل افزایش وزن، آسیب آسان به پوست، نازک شدن استخوان‌ها، فشار خون بالا، دیابت و افزایش خطر عفونت است.

داروهایی که برای کنترل لوپوس استفاده می‌شوند شامل سرکوب کننده‌های ایمنی و داروهای بیولوژیکی است. سرکوب کننده‌های ایمنی شامل آزاتیوپرین (Imuran، Azasan)، مایکوفنولات (Cellcept)، متوترکسات (Trexall، Xatmep، دیگران)، سیکلوسپورین (Sandimmune، Neoral، Gengraf) و leflunomide (Arava) می‌باشند. این داروها می‌توانند عوارض جانبی بالقوه‌ای مانند افزایش خطر عفونت، آسیب کبدی، کاهش باروری و افزایش خطر ابتلا به سرطان داشته باشند.

داروهای بیولوژیکی نیز به عنوان نوع دیگری از درمان برای لوپوس استفاده می‌شوند. بلیموماب (Benlysta) یکی از این داروهاست که به صورت داخل وریدی تجویز می‌شود و می‌تواند علائم لوپوس را در برخی افراد کاهش دهد. عوارض جانبی شامل حالت تهوع، اسهال، عفونت و تشدید افسردگی می‌باشند.

هرچند درمان خانگی برای لوپوس موثر نیست، اما برخی اقدامات خانگی می‌توانند به تسکین علائم و بهبود روانی بیمار کمک کنند. برخی از این اقدامات شامل:
– اختصاص زمان برای خود و استراحت مناسب
– مراجعه به روانشناس برای مدیریت استرس زندگی
– انجام فعالیت‌های روانشناختی مانند مطالعه، مدیتیشن، گوش دادن به موسیقی یا نوشتن
– انجام فعالیت‌های سرگرم‌کننده مانند باغبانی
– برقراری ارتباط با سایر بیماران لوپوس و عضویت در گروه‌های حمایتی
– مراجعه منظم به پزشک و پیروی از دستورات درمانی
– استفاده از لباس‌های محافظ در برابر نور آفتاب و استفاده از کرم‌های ضدآفتاب
– انجام ورزش منظم برای قوی نگه داشتن استخوان‌ها، کاهش خطر حمله قلبی و بهبود سلامت عمومی
– اجتناب از مصرف دخانیات
– تغذیه سالم و متنوع
– مصرف مکمل‌های ویتامین D و کلسیم با توافق پزشک خود.

با این حال، قبل از هرگونه تغییر در رژیم درمانی یا استفاداز مکمل‌ها، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.

ورزش می‌تواند بهدرمان لوپوس و بهبود سلامت عمومی کمک کند. اما قبل از هرگونه فعالیت و ورزش، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید تا بتوانید برنامه مناسبی برای خود تنظیم کنید. ورزش منظم می‌تواند به تقویت استخوان‌ها، کاهش خطر حمله قلبی، افزایش انعطاف‌پذیری مفاصل و بهبود سلامت عمومی کمک کند.

می‌توانید از ورزش‌هایی مانند پیاده‌روی، شنا، یوگا، تای چی یا تمرینات استقامتی استفاده کنید. اما حتماً به توانایی خود و حالت عمومی بهداشتی توجه کنید و از تمرینات سنگین و خسته کننده خودداری کنید. همچنین، در طول تمرینات، به بدن خود استراحت کافی بدهید و به نشانه‌های خستگی و خودی آگاه باشید.

ورزش تنها یک جزء از برنامه درمانی لوپوس نیست، بلکه باید همراه با درمان‌های دارویی و توصیه‌های پزشکی دیگر استفاده شود. همچنین، در صورت بروز هرگونه علائم نامطلوب یا تغییر در وضعیت خود، باید به پزشک خود اطلاع دهید.

لوپوس یک بیماری خطرناک است که می‌تواند به آسیب کلیه، مغز، سیستم عصبی، قلب و سایر اعضا و اندام‌های بدن منجر شود. همچنین، می‌تواند علائمی مانند سردرد، سرگیجه، تغییرات رفتاری، مشکلات بینایی، حافظه و تکلم، بیماری‌های قلبی و حتی سکته مغزی یا تشنج به همراه داشته باشد.

لوپوس از بین نمی‌رود و به طور مداوم نیاز به مراقبت و درمان دارد. با این حال، برخی از افراد ممکن است دوره‌های آرامی را تجربه کنند که در آن علائم بیماری کاهش می‌یابد یا حتی ظاهر نمی‌شود.

به علاوه، آگاهی از بیماری و رعایت تغذیه مناسب می‌تواند برای بیماران لوپوس بسیار مهم باشد. اگرچه بیماری ممکن است به طور ظاهری خود را نشان ندهد، اما می‌تواند عوارض جدی بر روی مغز، تکلم، بینایی، قلب و پوست داشته باشد. برخی از علائم آن شامل تغییرات رنگ پوست، حساسیت به نور، تب، درد مفاصل، زخم در دهان یا بینی، التهاب در پوشش داخلی قلب یا ریه، تشنج و مشکلات عصبی است. این بیماری قابل درمان کامل نیست، اما با تغذیه مناسب و رعایت سبک زندگی سالم، می‌توان بهبود نسبی را تجربه کرد.

منبع: +++++++